Biale moce Smolarski M

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podróżni, którym trudno było utrzymać się na pokładzie, groma-dzili się wspólnie w ciemnej kajucie, zabawiając się grami i rozmową.Ondyna, o ile tylko czas pozwalał na to, przesiadywała długiemi godzinami na pokładzie,milcząc, ze swoim narzeczonym.Nie męczyły jej ani burze, ani wiatr, czuła się w swoim ży-wiole.Nie lękała się morskich fal i zdawała się nad niemi panować.Przypływały do statku,jakby łkając i prosząc i odchodziły łamiąc się w skardze.Morze wołało, prosiło.Za czem?Któż zbada jego tajemnice! Wsłuchiwali się oboje w tę skargę fal i wpatrywali się w przy-szłość przed siebie.Kryła się tam przed niemi tajemnica nieznana, wyspa na dalekiej Półno-cy, krainy śnieżnych i lodowatych przestrzeni, kto wie? może bytu ich zagadka.Wreszcie uderzył w żagle upragniony wiatr wschodni.Okręt, jak motyl, skrzydła swojerozwinął.Nazajutrz ujrzeli przed sobą wyspę we fjordy postrzępioną.Niebo rozpogodziło się.Oko spoczęło na pasmie wysokich, bielejących w dali gór.Była to Islandja.Statek przesunąłsię wśród skalistych, fantastycznych wysp Westmanno, biegł dalej wzdłuż wybrzeża, aż sta-nął w szerokiej zatoce portu Reykjawik.Ujrzeli przed sobą miasto na sposób norweski z drzewa zbudowane.Naogół jednak, choćruch był mniejszy i niebo chłodniejsze, jako port nie różniło się wiele od Gdańska.Ale wbarwach różnica była ogromna.Zniknęły kolory błękitu i szkarłatu.Zaległy nad wszystkiemcienie szare i brunatne.Smutek przelewał się z chłodnego pomimo wiosny nieba.Drzewa i kwiaty zieleniły się zaledwie gdzieniegdzie w małych ogródkach koło domów.Krajobraz wydawał się kamienisty, surowy i niegościnny.Piotr i Ondyna postanowili zdać się na los w swoich poszukiwaniach.Nie mieli zresztą in-nego sposobu osiągnięcia prawdy, która sama wydawała się zresztą zbyt fantastyczną.AlePiotr pozwalał się wieść swojej towarzyszce, bo zaciekawiał go kraj ten obcy i lubił iść w to,co nieznane, sięgać po to, co niezwykłe.Trwożyła go jednak teraz dusza Ondyny.Przez całyczas podróży i pobytu tutaj zmieniła się ona bardzo.Zdawało się, jakby nabierała barw tego kraju, blasków silnych i chłodnych.Krasa dziew-czyna kochała go.Opierała się na jego ramieniu, ale stawała się coraz bardziej zadumaną,księżycową i milczącą.Spoglądała w dalekie przestrzenie z zagadkowym uśmiechem twarzy,którego nie mógł zrozumieć.Czasem było to uśmiechem, a czasem smutkiem, a czasem wy-dawało się jakąś siłą niezwykłą, która od niej biła, a dla której on dałby życie bez żalu.45W pierwszy dzień przyjazdu ujrzeli zaraz dziwne a piękne widowisko.Już noc zapadła,gdy połowa nieba zakryła się światłem, z którego wybiegły trzy smugi świetlne, a sama ja-sność zdawała mienić się gwiazdami.Na wstępie w krainę wiecznych lodów i tajemnic witałaich zorza Północy.Piotr zbudził się jakby tknięty przeczuciem, wyszedł przed dom i zastał już Ondynę samą,w przestwór ku światłu patrzącą.Kto zresztą nie spał, każdy śpieszył na ulicę.Ujął ukochanąswoją pod rękę i spoglądali długo razem na światło, którego odblaski promieniły nawet ichtwarze.Po dłuższej chwili, milcząc, dała się odprowadzić do domu.I dotąd jeszcze nie było między niemi nic prócz pocałunków.I dotąd jeszcze ramiona jejjak powój opadały, gdy jego zamykały się na niej.Trwała w swojej wiecznej białości, a on,tęskniąc do jej uścisków, poił się nią jak muzyką, miłość swą roztapiał w melancholji i duszęswoją oddał jej na własność, nie pozostawiając nic dla siebie.A ona? Ona zawsze kryła swe usta dziwnym uśmiechem zagadki.Lecz, chociaż on nieznał dróg jej tęsknoty, to wiedział, że ona kocha tylko jego.Ale w ową noc długo władał nim jakiś niepokój Spoglądał przez okna w gasnące już prze-strzenie świetlanej zorzy.Izba jego przysłonięta była jeszcze srebrnym cieniem, jakby księży-cowego światła.Duszę ogarnął mu nagły lęk, jakby przeczucie czegoś, co się stać może i po-raz pierwszy owej nocy wszedł do pokoju Ondyny.Ujrzał ją już śpiącą cicho, osrebrzoną światłem, do połowy tylko zakrytą, o postaci dziewi-czej i młodej rusałki.Ciało jej wydawało mu się zarazem dziwnie piękne, lecz kamienne.Nie pociągało go, a tylko poiło marzeniem.Nagle zdawało mu się, że oczy jej zlekka otwarłysię, a na ustach zaległ uśmiech cichy.Spokój był i milczenie dokoła, tak, że słyszeć możnabyło szept westchnienia.Lękał się, by nie przerwać jej snu i wrócił cicho i ostrożnie do siebie.I odtąd powtarzał te wędrówki.Przez cały czas pobytu ich w stolicy Islandji przychodził wnocy patrzeć na nią.Wydawała mu się białym i srebrnym snem, tak bezcielesnym, że nigdynie uczynił kroku, by się przybliżyć.Lecz trwało to zaledwie kilka dni.Ruszyli w dalszą podróż.Odsunęli się od brzegów Oce-anu i białego złomu góry Vatna J�kuli.Jechali wozem, zaprzężonym w renifery.Od czasu doczasu przesuwały się im przed oczami poszarpane łańcuchy górskie, a wśród nich, jak plamyzielonawo-błękitne lodowce.Przybyli tak do wysokiego wąwozu, rozpadliny w lawie odwiecznej.Było to Allmanagjau,dawnych władców Islandji miejsce sądów i rady.W dali zaległe wzgórza śniegowe, a tu w pobliżu szumiał wodospad, spadając wysoko zgóry w fale jeziora Thingwalla.Oto tutaj ongi rodziły się dawne sagi i opowieści.Tu wśródpotężnych ścian wąwozu zasiadali przedwieczni królowie Islandji z rodu Norwegów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki