Bidwell George Pod piracka flaga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dam-pier rozejrzał się wokoło błędnie.Jeśli tylko dwóch Malajczykówbędzie wiosłowało, nie dopłyną nigdy do lądu.Hall drżącymirękoma wyszarpywał sztylet zza pasa.Dampier przechylił sięi wyrwał broń z jego palców, tak słabych, że prawie nie stawiałyoporu.Na plecach Dampiera, gdzie nie wiadomo kiedy rozdarta ko-szula odsłaniała skórę, cieplejszy prąd powietrza załopotał por-wanymi łachami. Wiatr.Ci Malajczycy, którzy jeszcze zachowali przytomność, ostatnimwysiłkiem wywlekli żagiel.Tak byli wyczerpani, że minął kwa-drans, zanim go zdołali postawić.Ale udało im się to w końcu,211a potem opadli na bambusowy pokład i leżeli płasko, bez ruchu,złożywszy głowy na rękach.Wiatr, ożywiając zagasłą nadzieję,przywrócił jeszcze resztkę sił Hallowi.Wziął ster, a Dampiersprawdził kierunek kursu na kompasie.Zmieniając się bardzoczęsto przy sterze, na wpół mdlejąc z głodu, z językami opuch-niętymi z pragnienia, majaczący w gorączce, trzymali łódz napołudniowym kursie pod zachodnim wiatrem przez cały dzień,a wybrzeża Sumatry zbliżały się i rosły z każdym jardem.Ma-lajczycy nie poruszali się już wcale.Portugalczyk pod pokłademwołał coś i jęczał.Gdy słońce przeszło na zachodnią półkulę nieba, majaczącemuDampierowi wydało się nagle, że ląd pada mu na głowę.Na wpółoślepły, wykręcił statek ku ujściu jakiejś rzeki, ujrzał bielejącypiasek wybrzeża i skierował łódz prosto na niego. Dwóch nas jeszcze żyje. wykrztusił Hall. Może więcej odpowiedział szeptem Dampier.Hall zadygotał czy też może wzruszył ramionami, trudno byłozrozumieć. Samiśmy piwa nawarzyli.Aódz zazgrzytała na piasku, przechyliła się, jedna platformadotknęła dna i osiadła.Jak przez mgłę Dampier widział brązo-woskóre postacie brodzące ku nim po płytkiej wodzie.Uniósł sięw łodzi, zachwiał, z najwyższym wysiłkiem utrzymał się na no-gach i podniósł rękę powitalnym gestem.Hall podniósł się rów-nież, przechylił i oparł o Dampiera.Razem przewrócili się przezburtę do płytkiej wody.Brązowoskóre postacie biegły ratowaći wyciągać.Rozdział XXIIIWDROWNY PTAK POWRACA Shabander powiada, że wielki to był hazard puszczać sięłodzią z Nikobarów na Sumatrę rzekł tłumacz, Denis Driscal,ajent faktorii kompanii wschodnioindyjskiej w Aczinie.212 Przywykliśmy do hazardu odrzekł Dampier. Nie prze-straszała nas taka wyprawa.Miejscowy starosta, zwany shabanderem, rozpytywał dalejo losy Cygnet : skąd statek przybywał i dokąd płynąć zamie-rzał.Jedyny Malajczyk, który pozostał z czterech porwanych on-giś przez Johna Reeda, potwierdził te zeznania, po czym odpra-wiono go.Dampier był jeszcze tak osłabiony, że nie mógł, zgod-nie z obyczajem, siedzieć na skrzyżowanych nogach w obecnościshabandera; mógł tylko stać podtrzymywany przez Denisa Dris-cala.Ale i tak poszczęściło mu się lepiej niż jego towarzyszom.Rudowłosy Irlandczyk, Patryk Hagan, zmarł nie odzyskawszyprzytomności.Umarł również Portugalczyk.Robert Hall był cięż-ko chory, a iskierka życia tliła się w nim tak słabo, że Dampierzupełnie już o nim zwątpił.Co prawda, i on sam niewiele miałnadziei na odzyskanie zdrowia.Trzej Malajczycy powędrowaliw głąb kraju, ale wątpliwe było, czy zajdą daleko.Mieszkał razem z Hallem w budynkach faktorii brytyjskiejkompanii wschodnioindyjskiej, gdzie Denis Driscal zaopiekowałsię nimi.Dampier nie mógł zwalczyć wciąż powracających ata-ków gorączki i wyczerpującej go biegunki.Nie zaniechał jednak-że prowadzenia dziennika.Opisał ze szczegółami ryzykownąprzeprawę łodzią na Sumatrę, wspominając na zakończenie, jakkrajowcy wyciągnęli ich łódz na brzeg, a nieprzytomnych żegla-rzy zanieśli do największego domu w wiosce, jak pielęgnowaliich i zaopatrywali w żywność.Jako mahometanom nie wolno imbyło przyrządzać posiłków dla niewiernych, więc Dampier i Hallna zmianę gotowali �zależnie od tego, który z nas znalazł dośćsił, by coś przyrządzić a potem zjeść�.Dampier chciał zwalczyćgorączkę puszczając sobie krew, ale nóż, który miał przy sobie,okazał się zbyt tępy.Aódz ich wylądowała o parę mil na zachód od przylądka Dia-mant, a ponad sto mil na wschód od miasta Aczin tak dalekozniosła ich wichura.W kilkanaście dni pózniej Dampier byłtak chory, iż tym razem nie mógł podać ścisłej daty w dzienni-ku krajowcy wyprawili ich dużą łodzią z czterema wioślarza-mi i sternikiem do shabandera w Aczinie.W faktorii opiekowano się rozbitkami dość serdecznie, ale do-piero angielscy kapitanowie statków, które zawijały do portu213w Aczinie, potrafili w pełni ocenić śmiały wyczyn żeglarski ro-daków.Oni też po kilkakroć zapraszali żeglarzy na swoje statki,obiecując zapewnić im wszelkie wygody.Odrzuciwszy parę ta-kich propozycji, Dampier i Hall zdecydowali się wreszcie w lip-cu 1688 roku popłynąć do Tonkinu na statku Curtana , nieja-kiego kapitana Weldena.%7łeglowali przez Cieśninę Malakka biorąc kurs na północ przezMorze Chińskie do Zatoki Tonkińskiej.Wpłynęli w ujście RzekiCzerwonej (Song Koi) o dwadzieścia mil w głąb lądu do wioskizwanej Domea.Klimat tutejszy nie pomagał do odzyskania zdro-wia.Pora deszczowa już się miała ku końcowi trwała od kwie-tnia od końca sierpnia ale upały panowały tak męczące, iż gor-szych nie doświadczyli w ciągu całej podróży.Z początkiemlistopada, pozostawiwszy przyjaciela pod troskliwą opieką leka-rza Curtana , Dampier choć sam jeszcze tak słaby, iż mógłiść zaledwie po parę mil dziennie postanowił wybrać się doodległej o osiemdziesiąt mil stolicy kraju, zwanej Cachao alboKiao-Czi.*Dampier miał przy sobie całego bogactwa dwa talary, którezarobił na statku ucząc młodych marynarzy, jak się oblicza poło-żenie geograficzne.Jeden z tych talarów przeznaczył dla prze-wodnika.Z Seniorem Drugim, uczepionym jego ramienia, Dam-pier szedł za przewodnikiem, trzymając się wschodniej stronyrzeki, gdzie znajdowali drogę dość suchą choć uciążliwą.�Przeprawialiśmy się przez szereg pomniejszych rzek promami,płacąc przewoznikom drobną monetą.Gorączka i febra, któreprzywiozłem ze sobą z Achin, opuściły mnie nareszcie, ale owo-ce, które tu jadłem, zwłaszcza drobne pomarańcze, nabawiły mniewysypki.Nie zniechęcało mnie to jednak, gdyż znużony już byłemleżeniem i pragnąłem zaspokoić moją ciekawość nieznanego mikraju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki