[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czasami taśmy przewoził pracow-nik NBC, innym zaś razem zabierał je pilot.Dzisiaj, choć NBC wcale o tym nie wie-działo, rolę kuriera spełniał Perot.Ubrany był w sportową kurtkę, na głowie miał czap-kę w szkocką kratę, był bez krawata.Każdy, kto chciałby wyśledzić Perota, nawet niespojrzałby w stronę zwykłego posłańca NBC z jego zwyczajnym, drucianym pojemni-kiem. Arab Wings wyraził zgodę na ten podstęp.Potwierdził także, że mogą zabrać Pe-rota z Teheranu regularnym rejsem dla NBC.Po przylocie do Ammanu, Perot, Howell i Young oraz pilot wsiedli do drugiego sa-molotu i ponownie wystartowali.Gdy nabierali wysokości nad pustynią, Perot zasta-nawiał się, czy już całkiem oszalał, czy też jest najzdrowszym na umyśle człowiekiemna świecie.Było wiele niezwykle ważnych powodów, dla których nie powinien był lecieć do Te-heranu.Przede wszystkim tłuszcza może uznać go za najjaskrawszy symbol ciemiężą-cego ich amerykańskiego kapitalizmu i po prostu zlinczować.Niewykluczone było, żeDadgar dowie się, iż Perot jest w mieście, i spróbuje właśnie go aresztować.Ross niebardzo rozumiał motywy, które skłoniły Dadgara do zamknięcia Paula i Billa w więzie-niu, ale realizacja jego tajemniczych planów byłaby niewątpliwie ułatwiona, gdyby miałPerota za kratkami.Jeżeli Dadgarowi chodziło właśnie o pieniądze, mógłby wyznaczyćkaucję w wysokości stu milionów dolarów i być pewnym, że je dostanie.Ale pertraktacje w sprawie uwolnienia Paula i Billa utknęły w martwym punkcie.Perot chciał dostać się do Teheranu, żeby podjąć ostatnią próbę rozwiązania prawnego,zanim Simons wraz z grupą zaryzykuje życie w ataku na więzienie.Zdarzały się takie sytuacje w interesach, kiedy EDS było skłonne uznać porażkę.Ostatecznie jednak wszystko zawsze kończyło się zwycięstwem, Sam Perot bowiemuparcie nalegał, aby zrobić jeszcze jeden krok.Na tym właśnie polegało bycie szefem.Właśnie w taki sposób tłumaczył sobie to wszystko.Była to święta prawda, istniałjednak jeszcze jeden powód tej podróży.Po prostu nie mógł siedzieć wygodnie i bez-piecznie w Dallas, podczas gdy inni na jego polecenie ryzykowali życie.Doskonale zdawał sobie sprawę, że gdyby został aresztowany w Iranie, jego koledzyi jego firma znalezliby się w o wiele gorszej sytuacji, niż obecnie.Zastanawiał się też czypowinien być ostrożny i pozostać, czy też iść za głosem sumienia i pojechać? Był to dy-lemat moralny.Rozmawiał na ten temat ze swoją matką.Wiedziała, że umiera.I wiedziała również, że nawet jeżeli Perot zdoła po kilkudniach powrócić cały i zdrowy, może już jej nie zastać wśród żywych.Rak gwałtownie147 wyniszczał organizm matki, ale nikt nie miał najmniejszego wpływu na jej umysł.Poj-mowała dobro i zło równie precyzyjnie jak zawsze. Nie masz wyboru, Ross powiedziała. To twoi ludzie.Wysłałeś ich tam.Nieuczynili nic złego.Nasz rząd im nie pomoże.Jesteś za nich odpowiedzialny.To ty mu-sisz ich stamtąd wyciągnąć.Musisz lecieć.Znalazł się więc tutaj, przekonany, że postępuje najwłaściwiej, jeżeli nawet nie naj-mądrzej. Lear pozostawił za sobą pustynię i nabierał wysokości nad górami zachodniegoIranu.W przeciwieństwie do Simonsa, Coburna i Poche a, Perot nie zetknął się z fi-zycznym niebezpieczeństwem.Był zbyt młody, by wziąć udział w drugiej wojnie świa-towej i za stary do Wietnamu, wojna koreańska zaś skończyła się, kiedy chorąży Perotpodążał na nią na pokładzie niszczyciela USS Sigourney .Strzelano do niego tylko raz,w czasie kampanii na rzecz jeńców wojennych, kiedy lądował w laotańskiej dżungli sta-rym DC 3.Słyszał świst, ale dopiero po wylądowaniu zorientował się, że samolot zo-stał trafiony.Jego najbardziej przerażającym przeżyciem, od czasów spotkań ze złodzie-jem na gazeciarskich trasach w Texarkanie, był moment, kiedy w innym samolocie nadLaosem wyleciały drzwi tuż koło jego fotela.Spał i kiedy się obudził, przez parę sekundposzukiwał lampki, zanim nie uświadomił sobie, że wychyla się z samolotu.Na szczę-ście, był przypięty pasem.Dzisiaj nie siedział koło drzwi.Wyjrzał przez okno i w przypominającej czarę dolinie między górami zobaczył Te-heran: bezładną zabudowę koloru błota ze sterczącymi z niej białymi wieżowcami.Sa-molot zaczął tracić wysokość. Dobra pomyślał lądujemy.Najwyższa pora, Perot, żebyś ruszył głową i zacząłwytężać umysł .W chwili, gdy samolot lądował, poczuł się spięty, podekscytowany, uważny, jego or-ganizm na zwiększonych obrotach produkował adrenalinę.Samolot kołował na miejsce zatrzymania.Kilku żołnierzy z pistoletami maszyno-wymi przerzuconymi przez ramię leniwie wlekło się przez pas startowy.Perot wysiadł.Pilot otworzył luk bagażowy i podał mu druciany pojemnik z taśma-mi.Perot i pilot ruszyli przez pas startowy.Howell i Young poszli za nimi z walizkamiw rękach.Perot błogosławił swój niepozorny wygląd.Pomyślał o swoim norweskim przyjacie-lu, jasnowłosym, wysokim adonisie, który narzekał, że wygląda zbyt imponująco. Je-steś szczęściarzem, Ross mówił Kiedy wchodzisz do pokoju, nikt cię nie zauwa-ża.A kiedy ludzie widzą mnie, spodziewają się zbyt wiele i nie mogę sprostać ich ocze-kiwaniom .Na pewno nikt by go nie wziął za posłańca.Ale Perot ze swoją przeciętną148 twarzą, mizernym wzrostem i ubraniami z domu towarowego był w tej roli przekony-wający.Weszli do budynku dworca lotniczego.Perot tłumaczył sobie w myślach, że wojsko,które zarządza lotniskiem, i Ministerstwo Sprawiedliwości, w którym pracuje Dad-gar, to dwie zupełnie różne instytucje rządowe i gdyby jedna z nich wiedziała, co dru-ga robi lub kogo szuka, to byłaby to najskuteczniej przeprowadzona operacja w histo-rii tego rządu.Podszedł do biurka i podał swój paszport.Podstemplowano go mu i oddano z powrotem.Poszedł dalej.Kontrola celna nie miała nic przeciwko temu.Pilot wskazał, gdzie ma zostawić pojemnik z taśmami.Zostawił go i podziękował pi-lotowi.Odwrócił się i zobaczył wśród oczekujących wysokiego, dystyngowanie wyglądają-cego przyjaciela Keane a Taylora.Perot lubił Taylora. Cześć, Ross, jak poszło? zapytał Taylor. Wspaniale odparł Perot z uśmiechem. Nie szukali nikogo takiego jak ja.Wyszli z lotniska. Przekonałeś się zapytał Perot że nie przysłałem cię tu po to, żebyś zajmowałsię jakimiś administracyjnymi bzdurami. Tak, wiem odpowiedział Taylor.Wsiedli do samochodu Taylora.Howell i Young zajęli miejsca z tyłu.Kiedy ruszyliz parkingu, Taylor oznajmił: Pojedziemy okrężną drogą, żeby uniknąć najgorszych zamieszek.Perot pomyślał, że nie brzmi to zbyt obiecująco.Wzdłuż drogi wznosiły się na wpół wykończone betonowe budynki, z dzwigami nadachach.Wyglądało na to, że prace przy nich zostały wstrzymane.Kiedy Perot przyj-rzał się im dokładnie, zauważył, że mieszkają w nich ludzie.Sprawiało to wrażenie traf-nego symbolu tego, jak szach zbyt szybko starał się ucywilizować swój kraj.Taylor mówił o samochodach
[ Pobierz całość w formacie PDF ]