Appian z Aleksandrii Historia Rzymska XIII XVII

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pompejusz o przejściu Menodora na stronę przeciwnika dowiedziałsię dopiero, gdy Cezar już nadpływał.Wobec tego, że atak szedł z dwóch stron,sam oczekiwał Cezara w Mesanie, a przeciw Kalwizjuszowi i Menodorowiwysłał na spotkanie wielką flotę pod dowództwem swojego wyzwoleńcaMenekratesa, zaciętego wroga Menodora.Już póznym wieczorem,nieprzyjaciele spostrzegli na pełnym morzu Menekratesa.Na ten widok ucieklido zatoki powyżej Kum i tam odpoczywali przez noc, podczas gdy Menekratesprzybił do wyspy Enarii.Gdy zaczynało świtać, tamci, aby się nieprzyjaciele nieprzedarli przez ich front, płynęli wzdłuż zatoki, tuż przy samym lądzie, z flotąustawioną w kształcie półksiężyca, kiedy znów zjawił się na horyzoncieMenekrates i natychmiast rzucił się ku nim z wielką gwałtownością iszybkością.Ponieważ jednak nie mógł osiągnąć żadnego poważnego sukcesu,wobec tego, że nieprzyjaciele nie wysuwali się na pełne morze, więc spychałich, gwałtownie naciskając ku lądowi, tak że osiadali na mieliznie, arównocześnie musieli odpierać ataki nieprzyjaciół.Przeciwnicy ich mieliswobodę wycofywania się na pełne morze i ponownego uderzenia, ilekroćzechcieli, a nawet częściowej wymiany coraz to innych okrętów, podczas gdyoni znajdowali się w ciężkim położeniu skutkiem tego, że okręty osiadły naskałach i zostały unieruchomione; toteż niejako pieszo walczyć musieli zprzeciwnikami atakującymi z okrętów i ani nie mogli ich ścigać, ani się przedich ciosami uchylać.82.Wśród tego ujrzeli się nawzajem Menodorus i Menekrates i natychmiast,zapomniawszy o wszelkich innych zadaniach, z furią i wrzaskiem uderzyli nasiebie, jakby od tego, który z nich zwycięży, zależało, ich zdaniem, zwycięstwoi rozstrzygnięcie wojny.Okręty wpadły na siebie z wielką gwałtownością, także jeden z nich roztrzaskał dziób okrętu Menodora, a drugi wiosła okrętu Mene-kratesa.Gdy z kolei z jednego i drugiego okrętu rzucono żelazne szpony, obaokręty zwarte ze sobą straciły możność działania, ale załogi ich walczyły jakbyna lądzie, zupełnie nie ustępując sobie w wysiłku i męstwie.Z obu stronbowiem padało mnóstwo oszczepów, kamieni i strzał oraz rzucano pomosty, bypo nich dostać się na okręt przeciwników.Ponieważ okręt Menodora byłwyższy, więc po pomostach zrzuconych z niego łatwiej było śmiałkom przejśćna okręt przeciwników i pociski rzucone z większej wyniosłości pewniejszyosiągały wynik.Wielu już zginęło, a pozostali byli pokryci ranami, kiedyMenodorus został ranny w ramię oszczepem, który dał się jednak wyjąć,Menekrates zaś odniósł 336ranę w udo od iberyjskiego pocisku, który był cały z żelaza i zaopatrzony wliczne odstające kolce, tak że nie dało się go wyjąć pospiesznie.Mimo że stałsię już niezdolny do walki, Menekrates wytrwał i nadal zachęcał drugich, aż wkońcu, gdy okręt bliski był już opanowania, rzucił się w głębinę morską.Menodorus przywiązał jego okręt do swojego i odpłynął ku lądowi, ale i on niemógł już nic więcej zdziałać.83.Tak się przedstawiały walki na lewym skrzydle.Kalwizjusz zaś kierującsię z prawego skrzydła na lewe odciął część okrętów Menekratesa, a kiedyuciekły na otwarte morze, podjął za nimi pościg.Demochares jednak, równieżjak Menekrates wyzwoleniec i jego podwładny, uderzył na pozostałe okrętyKalwizjusza i jeden zmusił do ucieczki, inne zepchnął na skały przybrzeżne ikiedy załoga ich wyskoczyła, podpalił.Kalwizjusz zawróciwszy wreszcie zpościgu sprowadził z powrotem te ze swych okrętów, które uciekały, iprzeszkodził w dalszym szerzeniu ognia.%7łe zaś zapadła noc, jedni i drudzyzawinęli na te same miejsca, gdzie stali poprzednio.Tak więc zakończyła się ta bitwa morska, w której górowała bardzopoważnie flota Pompejusza.Jednakowoż Demochares zmartwiony śmierciąMenekratesa, jakby klęską największą (bo ci dwaj przede wszystkim ludzie,Menekrates i Menodoros, byli twórcami potęgi morskiej Pompejusza),porzuciwszy wszystko popłynął prosto na Sycylię, jak gdyby stracił całą flotę, anie ciało tylko Menekratesa i jeden okręt.84.Kalwizjusz, oczekując czas jakiś ataku Democharesa, pozostał namiejscu, gdzie zawinął, bo nie mógł przyjąć bitwy na morzu; najsilniejszebowiem z jego okrętów uległy zniszczeniu, a inne były nie do użycia w bitwiemorskiej.Skoro się jednak dowiedział, że Demochares odpłynął na Sycylię,ponaprawiał okręty i płynął wzdłuż lądu nie przecinając nawet zatok.Tymczasem Cezar popłynął do Regium z liczną flotą i wielkim wojskiem ikoło Mesany zaskoczył Pompejusza z 40 tylko okrętami; toteż przyjacieleradzili mu, aby korzystając z nadzwyczaj dogodnej sposobności i mając takwielką flotę, uderzył na Pompejusza, który miał niewiele okrętów, dopóki nienadciągnie reszta jego floty.Ale nie posłuchał, bo czekał na Kalwizjuszamówiąc, że nie jest rzeczą rozumną narażać się na niebezpieczeństwo w chwili,kiedy się oczekuje dalszych wzmocnień.Gdy Demochares zawinął do Mesany,Pompejusz mianował go, jako też Apollofanesa, również swego wyzwoleńca,dowódcami floty w miejsce Menodora i Menekratesa.85.Cezar na wieść o wydarzeniach pod Kumami wypłynął na wody cieśninyna spotkanie Kalwizjusza.Kiedy już przebył większą część cieśniny i mijałStylidę101, a skręcał ku Scylleum, wypadł z Mesany Pompejusz i zaczepiłostatnie101Stylida (po grecku '�� , po łacinie Columna Reginorum) była to kolumnawzniesiona przez Regińczyków na kształt wieży naprzeciw Mesany na północ od Regium(Strabon, III 5, 5, p.271). 337okręty ścigając z kolei płynące przed nimi, a wreszcie zaatakował wszystkiewyzywając je do boju.Ale te mimo zaczepek nie stanęły do walki, gdyż Cezarnie pozwalał czy to dlatego, że bał się podejmować bitwę morską w cieśninie,czy też że trwał przy swym początkowym postanowieniu nieprzyjmowaniabitwy bez Kalwizjusza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki