[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Amerykańskie dowództwo, ufne, \e zwycięstwo jest ju\kwestią godzin, nie doceniło przeciwnika i wydaje się, \e nie miałote\ dokładnego rozeznania w aktualnej sytuacji.Wynikało to znieuwzględnienia specyfiki walk miejskich.Gdy ogłaszanozdobycie miasta, jeszcze ponad 60 proc.jego obszaru znajdowałosię 120w posiadaniu \ołnierzy północnokoreańskich, a nocą z 25 na 26września oddziały KAL przypuściły trzy zaciekłe kontrataki,przypłacając je ogromnymi stratami w ludziach.Nawet 29 września,gdy gen.MacArthur i prezydent Republiki Korei Li Syngmanrozpoczynali w budynku parlamentu uroczystości przejęcia stolicy zrąk komunistów, wyraznie było słychać odgłosy walk toczonychjeszcze na zachodnich przedmieściach.Bitwa o Seul, trwająca od 24 do 27 września, kosztowała 1 DPM,która wzięła na siebie główny cię\ar walk, 181 zabitych i 775rannych.Ogółem w czasie operacji inczhońsko-seulskiej wzięłoudział 71 339 \ołnierzy koalicji.Straty sprzymierzonych wyniosły536 zabitych w walce lub od ran, 2750 rannych i 65 zaginionych.Północnokoreańska obrona przeciwlotnicza zestrzeliła 11samolotów wchodzących w skład 1 Skrzydła Powietrznych SiłMorskich.Straty północnokoreańskie wyniosły 14 tys.zabitych i 5tys.wziętych do niewoli oraz 47 czołgów T-34.Odzyskanie stolicy Korei Południowej miało, jak ju\ wcześniejwspomniano, wymiar symboliczny, polityczny i psychologiczny.Dla gen.MacArthura wydarzenie to miało równie\ osobisteznaczenie.Niespełna pięć lat wcześniej restytuował władzę naFilipinach, odbitych przez jego oddziały z rąk japońskich.Zawiadomił Pentagon, \e ma zamiar uroczyście przywrócić dowładzy w Seulu Li Syngmana.Natychmiast wzbudziło tozastrze\enia Departamentu Stanu, który nie był przekonany, czysprawiający przed wojną tyle kłopotów dyplomacji amerykańskiejLi Syngman jest najodpowiedniejszym człowiekiem i czy nie mo\naby się było zdecydować na kogoś innego.MacArthur odpowiedział: Wiadomość od was jest dla mnie niezrozumiała.(.) Obecny rządRepubliki Korei nigdy nie zawiesił swej działalności".Na koniecMacArthur potwierdził swe wcześniejsze zamiary uroczystegoprzywrócenia administracji koreańskiej w stolicy. 12129 września w częściowo uszkodzonym budynku południ owokoreańskiego parlamentu odbyła się uroczysta ceremonia zokazji wyzwolenia Seulu, zwycięstwa nad komunistami i powrotuprawowitego rządu.Całej ceremonii przewodniczył gen.MacArthur, mimo sprzeciwu Waszyngtonu, który nie chciał, abytak wysokiej rangi przedstawiciel Stanów Zjednoczonych byłuto\samiany z kontrowersyjnym prezydentem Korei Południowej.Podczas uroczystości generał zwrócił się do Li Syngmana: PaniePrezydencie, moi oficerowie i ja kończymy teraz nasze wojskowepowinności i zostawiamy Panu i Pańskiemu rządowi pieczę iodpowiedzialność nad społeczeństwem".Li Syngmanodpowiedział kurtuazyjnie: Podziwiamy pana, Panie Generale, ikochamy Pana jako wybawiciela naszego narodu".To wydarzeniestało się równie\ przedmiotem \artów \ołnierzy amerykańskich,którzy śmiali się, \e jeśliby operacja pod Inczhon była tak samodobrze zaplanowana jak seulska ceremonia, to byłoby naprawdęwspaniale".Po zakończeniu oficjalnej części ceremonii na zewnątrzbudynku parlamentu MacArthur odznaczył gen.Almonda i gen.Walkera jednym z najwy\szych medali amerykańskiej armii,Krzy\em za Wybitną Słu\bę (Distinguished Service Cross).Sukces kontrofensywy spod Pusan i desantu pod Inczhonwydawał się całkowity.W ciągu dwóch tygodni wojskakomunistów zostały wyparte za 38 równole\nik, czyli granicęsprzed wojny.Wojska północnokoreańskie straciły około 100 tys.ludzi, z czego 30 tys.dostało się do niewoli.Straty wojsk koalicjiNarodów Zjednoczonych wyniosły 18 tys.zabitych i rannych.Oblicza się, \e z okrą\enia udało się wyrwać i przedostać napółnoc nie więcej ni\ 25 30 tys.północnokoreańskich \ołnierzy. 38 R�WNOLEśNIKStanowczo stwierdzam, gdy wybucha walka, nie powinny byćstosowane pod przykrywką polityki fortele, które zmniejszają naszeszanse zwycięstwa, a zwiększają nasze straty.Przesłuchanie gen.D.MacArthura przez Komisję Sil Zbrojnych iKomisję Spraw Zagranicznych Senatu USA,3 maja 1951 r.Operacja inczhońska okazała się sukcesem, Seul został odbity, awojska Narodów Zjednoczonych zbli\ały się do linii 38 równole\nika,nie napotykając większego oporu.Teraz ruch nale\ał do polityków,gdy\ według uchwały Rady Bezpieczeństwa ONZ z 27 czerwca 1950r.siły Narodów Zjednoczonych miały jedynie przywrócić pokój igranicę na 38 równole\niku.Sytuacja się jednak zmieniła, bowiem zwojskowego punktu widzenia, nale\ało ścigać nieprzyjaciela i rozbićjego oddziały, by nie zdołał odtworzyć swych sił i ponowniezaatakować Korei Południowej.Lecz oprócz celów wojskowychistniały powody polityczne, by kontynuować ofensywę.WWaszyngtonie, na fali sukcesu militarnego, część politykówskupionych wokół prezydenta wyra\ała pogląd, \e nadarza się okazja,aby zjednoczyć Koreę, wypierając komunistów z półwyspu. 123Nale\ało to jednak uczynić w ten sposób, aby nie sprowokowaćZSRR i Chin.Zwolennikiem tej koncepcji był sekretarz stanu DeanAcheson.Bardziej powściągliwi byli urzędnicy Departamentu Stanuz Wydziału Dalekiego Wschodu, Dean Rusk i John Allison, którzywyra\ali obawę, \e wejście na terytorium KRL-D doprowadzi dowojny z Chinami, a być mo\e nawet konfrontacji z ZSRR.Decyzjanale\ała jednak do prezydenta, który rozwa\ał trzy warianty.Mógł,zgodnie z uchwałą Rady Bezpieczeństwa ONZ, zatrzymać ofensywęna linii 38 równole\nika, przywracając sytuację sprzed wojny.Mógłzezwolić na dalsze działania militarne z zadaniem doszczętnegorozbicia sił wroga i rozkazać Mac Arthurowi zjednoczenie całejKorei pod sztandarami Południa, licząc się z ryzykiem wojny zChinami.Trzeci wariant przewidywał dalsze posuwanie się wojsksprzymierzonych a\ do linii Nampho Phenian Wonsan, gdziePółwysep Koreański jest najwę\szy i w związku z tym ustanowionatam nowa granica byłaby łatwiejsza do obrony (jej długośćzmniejszyłaby się z 475 km do 250 km).Obszar Korei Południowejuległby powiększeniu o 30 proc
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
