[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzej uczeni z Arkham byli niezdecydowani, jakie winni podjąć dalsze kroku.Schranili się przed nasilającym się deszczem w jednej z nie zniszczonych szop na farmie Frye'a zastanawiając się nad tym, co ma większy sens, czy czekać tutaj, czy też zejść na dół do wąwozu i tam zaatakować tego nieznanego, strasznego potwora.Spadła ulewa, w dali, na horyzoncie, waliły pioruny.Niebo roziskrzyło się błyskawicami, a po chwili uderzył piorun, jakby prosta w ten przeklęty wąwóz.Niebo zrobiło się czarne; trzej przybysze żywili nadzieję, że tak silna burza szybko minie i wkrótce się przejaśni.W godzinę później, kiedy wciąż jeszcze panowały ciemności, usłyszeli na drodze jakiś harmider.Po chwili wyłoniło się kilkanaście osób, a wszyscy pędzili krzycząc histerycznie.Ktoś, kto był na przedzie, wykrztusił z siebie jakieś słowa, a kiedy ich sens dotarł do świadomości trzech mężczyzn z Arkham, stanęli jak wrycie.-Och, mój Boże, mój Boże! Znowu to idzie, nawet za dnia.Wyszło.posuwa się, w każdej chwili może tu być.Mówiący te słowa umilkł, ale już zaczął następny:- Jeszcze nie ma godziny, jak Zeb Whateley usłyszał telefon.To dzwoniła pani Corey, żona George'a, mieszka przy rozstaju dróg.Powiedziała, że jej chłopak najemny, Luther, właśnie spędzał z pastwiska krowy, po tym, jak uderzył piorun, i on to właśnie zobaczył, że wszystkie drzewa na brzegu wąwozu się pochylają i że śmierdzi tak samo jak w poniedziałek rano, kiedy znalazł ślady.Mówił też, że słyszał jakiś świst i chlupot, ale to nie były odgłosy tratowanych drzew i krzaków, a potem wszystkie drzewa przy drodze zostały odepchnięte i usłyszał ciężkie stąpanie i chlupot błota.Ale Luther niczego nie widział, tylko te stratowane drzewa i krzaki.Potem, trochę dalej, tam gdzie Bishop's Brook płynie pod drogą, usłyszał straszne trzeszczenie i skrzypienie mostu, tak jakby rozszczepiało się drzewo.Ale przez cały czas nie widział tej rzeczy, tylko tratowane drzewa.A kiedy świst się oddalił.w stronę Wizarda Whateleya i Sentinel Hill.Luther odważył się pójść tam, gdzie na początku usłyszał te odgłosy, i popatrzył na ziemię.Były tam tylko błota i woda, niebo zasłoniły jeszcze ciemne chmury, a deszcze szybko wymywał wszystkie ślady, ale na brzegu wąwozu jeszcze się nie starły te okropne ślady, wielkie jak beczka, takie same jak w poniedziałek.Teraz włączył się człowiek, który mówił na początku:- Ale to jeszcze nic strasznego, to dopiero początek.Zeb, który jest tutaj z nami, zwołał do siebie wszystkich i wszyscy słyszeli, jak zadzwonił Seth Bishop.Jego gospodyni, Sally, szalała z przerażenia, bo widziała, jak przewracają się drzewa przy drodze, i mówiła, że słyszy, jakby po błocie szedł słoń prosto na dom.Potem zawołała, że czuje okropny smród, a jej syn Chauncey krzyczał, że śmierdzi tak samo jak w poniedziałek na ruinach Whateleyów.A psy szczekały i wyły przeraźliwie.A potem Sally zaczęła okropnie krzyczeć i wołać, że szopa koło drogi rozpadła się, jakby zdmuchnęła ją burza, tylko że nie było silnego wiatru.Wszystkim prawie dech zaparło.Ale już po chwili Sally krzyknęła, że zawalił się płot, choć nie widać od czego.Po chwili wszyscy usłyszeli krzyk Chaunceya i Setha Bishopa, a Sally zawołała, że coś ciężkiego uderzyło w dom, wcale nie piorun, i że to choć pcha dom, ale nic przez okna nie widać.Na twarzach wieśniaków malował się paniczny strach, zaś Armitage, wstrząśnięty do głębi, z trudem wydobył dalsze informacje:- A potem.Sally zaczęła wołać: "Ratunku, dom się wali!".i przez telefon usłyszeliśmy straszny hałas i przeraźliwy krzyk.taki sam, jak wtedy, gdy rozpadał się dom Elmera Frye'a, a może nawet jeszcze gorszy.Mówiący te słowa urwał, a zaczął następny:- I to już wszystko.a potem cisza w telefonie, nic nie było słychać.Wsiedliśmy w samochody i wozy, zebraliśmy się u Coreya, sami sprawni mężczyźni, a stamtąd przybyliśmy tutaj, żeby spytać, co robić dalej.Ja myślę, że to kara boża za nasze grzechy i że żaden śmiertelnik jej nie uniknie.Armitage zrozumiał, że nadszedł czas działania, i przemówił zdecydowanym głosem do grupy przerażonych, miotanych wątpliwościami wieśniaków.- Moi drodzy, musimy pójść za tym stworem - mówił starając się im dodać odwagi.- Jestem przekonany, że teraz właśnie jest dobra okazja, aby go unicestwić.Wiecie zapewne, że Whateleyowie byli czarownikami, a ten stwór jest wytworem czarów, więc musimy go takimi środkami pokonać.Przeczytałem pamiętnik Wilbura Whateleya i jeszcze parę starych ksiąg, które on czytywał, i wydaje mi się, że poznałem odpowiednie zaklęcie.Kiedy się je wyrecytuje, potwór powinien zniknąć.Nie mogę, oczywiście, dać gwarancji, ale chyba warto spróbować.Spodziewałem się tego, że jest niewidzialny, ale w tym rozpylaczu o dalekim zasięgu jest proszek, pod wpływam którego potwór ukaże się naszym oczom przez moment.Wypróbujemy go za chwilę.Wiem, że to straszne, ale byłoby jeszcze gorzej, gdyby Wilbur żył dłużej na tym świecie.Nie macie pojęcia, jak strasznego losu uniknął świat.Teraz musimy zwalczyć tylko tego jednego potwora, nie może się on bowiem rozmnożyć.Ale może wyrządzić dużo krzywdy, więc się nie wahajmy, trzeba się go koniecznie pozbyć.Pójdziemy za nim.a zaczniemy od miejsca, które właśnie zniszczył.Niech ktoś tam poprowadzi.nie znam waszych dróg, ale wyobrażam sobie, że można pójść na przełaj.Co o tym myślicie?Przez chwilę wieśniacy przestępowali z nogi na nogę, po czym odezwał się słabym głosem Earl Sawyer wyciągając brudny palec na deszcz, który stopniowo zaczął się zmniejszać
[ Pobierz całość w formacie PDF ]