La Fayette Księżna de Cleves

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy mąż nie kochał tak namiętnie własnej żony i tylejej nie szanował.To, czego się dowiedział, nie zniszczyło jego szacunku, alesprawiło, że szacunek ten był inny niż dotąd.Co go zaprzątało najwięcej, tochęć odgadnięcia nazwiska tego, który jej umiał być miły.Najpierw przyszedłmu na myśl pan de Nemours, jako kwiat wszystkiego, co było na dworze; ikawaler de Guise, i marszałek de Saint-Andre, jako dwaj ludzie, którzy sta-rali się jej podobać i którzy wciąż zasługiwali się jej pilnie; tak iż zrozumiał,że to musi być jeden z tych trzech.Skoro przybył do Luwru, król wziął go doswego gabinetu, aby mu oznajmić, że jego wybrał dla odprowadzenia młodejkrólowej do Hiszpanii; uznał, że nikt nie wywiąże się tak dobrze z tego zlece-nia i nikt też nie przyniesie tyle honoru Francji co pani de Cl�ves.Pan deCl�ves przyjął ten zaszczyt tak, jak należało, widząc w tym nawet rzecz, któ-ra, nie ściągając uwagi, oddali żonę jego od dworu.Bądz co bądz, pora tegowyjazdu była jeszcze zbyt daleka, aby mu to było lekarstwem na kłopot, wjakim się znajdował.Napisał do pani de Cl�ves, zawiadamiając o postano-wieniu króla i oznajmiając zarazem, że życzy sobie koniecznie, aby wróciła doParyża.Wróciła, tak jak kazał, i kiedy się spotkali, oboje ujrzeli się w głębo-kim smutku.Pan de Cl�ves przemówił do niej jak najzacniejszy człowiek w świecie ibardzo godny tego, co uczyniła. Nie mam najmniejszej obawy o twoje prowadzenie rzekł więcej masz siłyi cnoty, niż sama myślisz.Nie obawa też o przyszłość mnie nęka.Gryzie mniejedynie to, że masz dla kogo innego uczucia, których nie mogłem w tobie69obudzić. Nie wiem, co mam odpowiedzieć rzekła umieram ze wstydu, kiedy o tymmówię z tobą.Oszczędz mi, błagam, tak okrutnych rozmów; rozrządzaj moimżyciem; spraw, abym nie widywała nikogo; to wszystko, o co proszę.Aleścierp, abym nie mówiła ci o rzeczy, która mnie czyni tak niegodną ciebie, aktóra mi się zdaje tak niegodną mnie samej. Masz słuszność, żono odparł nadużywam twojej słodyczy i ufności.Aleteż miej nieco współczucia dla stanu, w jaki mnie wprawiłaś, i pomyśl, żemimo wszystko, co mi wyznałaś, skrywasz przede mną imię budzące we mnieciekawość, z którą nie podobna mi żyć.Nie żądam, byś ją zaspokoiła, ale niemogę się wstrzymać, aby ci nie powiedzieć, że ten, któremu winienem za-zdrościć, to, mniemam, jest marszałek de Saint-Andre albo książę de Nemo-urs, albo kawaler de Guise. Nie odpowiem ci nic w tej mierze odparła płoniąc się i nie dam żadnegopokarmu twoim podejrzeniom.Co więcej, jeżeli zechcesz je rozjaśnić śledzącmnie, wprawisz mnie w zakłopotanie, które stanie się widoczne wszystkim.Na imię Boga ciągnęła błagam, pozwól, abym pod pozorem jakiej chorobynie widywała nikogo. Nie, pani odparł odkryto by łatwo, że to jest udanie; a przy tym ja chcępolegać tylko na tobie samej; jest to droga, którą radzą mi obrać i serce, irozum.Zważywszy twój charakter, zostawiając ci swobodę, zamykam cię wgranicach ciaśniej szych niż te, które ja bym ci mógł zakreślić.Pan de Cl�ves nie mylił się: ufność, jaką okazywał żonie, umacniała jąbardziej przeciw panu de Nemours i rodziła w niej postanowienie surowsze,niżby to mógł uczynić jakikolwiek przymus.Udała się tedy jak zwykle doLuwru i do królewicowej; ale tak pilnie unikała obecności i oczu pana deNemours, że odjęła mu niemal całą radość świadomości, że jest kochany.Wszystko w jej postępowaniu świadczyło o czymś wręcz przeciwnym.Niewiedział prawie, czy to, co usłyszał, nie było snem, tak mało widział w tymprawdopodobieństwa.Jedyną rzeczą, która go upewniała, że się nie omylił, tobezmierny smutek pani de Cl�ves, mimo wszystkich jej wysiłków, aby goukryć: lube spojrzenia i słowa nie byłyby może tak zwiększyły miłości panade Nemours jak ta surowość.Jednego wieczora, kiedy oboje państwo de Cl�ves byli u królowej, ktośpowiedział, że król ma podobno powołać jeszcze jednego magnata, aby od-prowadził młodą królowę do Hiszpanii.Pan de Cl�ves wlepił oczy w żonę, wchwili gdy dodano, że to może być kawaler de Guise albo marszałek de Saint-Andre.Zauważył, że nie wzruszyły jej ani te dwa nazwiska, ani możliwośćwspólnej podróży.To obudziło w nim mniemanie, że żaden z nich dwu niejest przedmiotem jej lęku; pragnąc tedy rozjaśnić swoje domysły, wszedł dogabinetu królowej, gdzie znajdował się król.Zostawszy tam chwilę, wrócił iszepnął cicho żonie, że dowiedział się, iż to pan de Nemours pojedzie z nimido Hiszpanii.Nazwisko pana de Nemours i myśl, że ma być narażona na widywanie goco dzień w czasie długiej podróży, przyprawiły panią de Cl�ves o wzruszenie,którego nie mogła ukryć; ale starała się dać mu inny pozór. To bardzo niemiły wybór dla ciebie, mężu rzekła. Będzie dzielił wszyst-kie honory; toteż zdaje mi się, że powinieneś się postarać raczej o kogo inne-go.70 To nie troska o moją chwałę, pani odparł pan de Cl�ves każe ci się oba-wiać, aby pan de Nemours nie jechał ze mną.Niechęć twoja ma inne zródło.Ta niechęć przekonywa mnie o tym, o czym od innej kobiety dowiedziałbymsię z jej radości.Ale nie obawiaj się; to, co rzekłem, to nieprawda; wymyśli-łem to tylko, aby się upewnić o rzeczy, której byłem aż nadto pewny.To rzekłszy wyszedł, nie chcąc powiększać swoją obecnością zakłopotaniażony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki