[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A pan za to odpowiada, proszę dokumenty, nazwisko matki, zainteresowania, hobby.Tak sobie wyobrażam i dreszcz mnie łapie.Lecz dzwonek nie ustaje, więc co mam robić.Choć nawet jestem w tych spodniach brudnych z plamą, to jest to dzwonek wręcz alarmowy, wręcz mogący człowieka zabić, jeśli drzwi nie otworzy.Co idę przez przedpokój na wpół niedowidzący, ze zdziczałą powieką niczym stroboskop mrugającą, powieką jak osobne zwierzę toczące me oko.Skazany na śmierć, skazany na śmierć przez jasność, odłamki słońca zatknięte w powieki.Wtedy otwieram.Otwieram.Otwieram te zamki, co zamknęłem wcześniej.Wkurwiony trochę.Gdyż z tym dzwonkiem to jest przesada, istny gwałt przez uszy i sypiący się tynk ze sufitu na me twarz, istny elektrowstrząs połączony kablem iskrzącym z moją głową.I nie wiem, jak trzeba mieć nachujane w głowie, by wciskać dzwonek od cudzego domu w tak chamski sposób.Otwieram i nie spojrzywszy w ogóle mówię: co, kurwa?Andżela w drzwiach.Andżela w drzwiach.Żyjąca.Na nogach się trzymająca o własnych siłach.Stoi.Gapi się w naprzemiennie we mnie i w centrum mych spodni.Jakby dobrze nie wiedziała, że to jej dzieło i gdyby była koleżanką, to by to uprała, gdyby była fair.Ale ona nie.Stoi.W tle ulica przemalowana na biało-czerwono.Andżeli twarz, jakby ją wywapnowali przeciw robakom na wiosnę, a oczy, usta, te wszystkie bajery dorysowali czarną akwarelką.Niczym zwiędła i zgniła roślina doniczkowa.Wygląda, jak gdyby przed minutką wylazła z rzeki, w której utopiła się przed miesiącem.A w międzyczasie osrały ją ważki.Patrzę na nią.Nie jest ładna.Jak zakonnica tą porą roku w parkach, podtrzymuje z trudem na więdnącej raz po raz szyi twarz mężczyzny.W podkutym jakimiś sygnetami kościstym łapsku trzyma równie zwiędłą co ona sama flagę biało-czerwoną.papierową.Kupiłam od Ruskich - mówi anemicznie, jak gdyby występowała właśnie z wierszem w akademii o Lesie Piaśnickim.I macha słabo.Niczym by mówiła: to nie ja tu przylazłam.To ktoś się pode mnie podszywa.Gapię się na nią jak w gnat.Gdyż jest żywa, cała, nie poszła do piekła, nie urządziła mnie tak, nie jest taką świnią, by mi tu sprowadzić na chatę suki i psychologów sądowych.I szatana wkurwionego: Silny, zabiłeś ją, skurwysynie, mą córeczkę małą, a była taka szczupła, lubiła wycieczki, lubiła podróże.Teraz widzę, iż na pewno nie jest ładna.Wręcz jakby przyszły do mnie zwęglone resztki kurczaka.Od Ruskich, powtarzam za nią, trzymając drzwi kurczowo w ręce, co by nie zachciało jej się wchodzić przypadkiem.Trupia wiara.I nie wiem, czy mam taki po prostu film, że ona przyszła tu odebrać swoje dziewictwo czarne, co wczoraj zostawiła.Że po nie wraca, ale już nieżywa, już krew spuszczona.Przez noc umarła, a teraz raptem wróciła.A ja nie wiem o czym z nią gadać.Andżela, ty masz wąsy - zagajam, gapiąc się w nią, by nawiązać rozmowę.Wąsy? - ona pyta tępo, podnosząc swą zgnitą rękę do górnej wargi.Lecz ta ręka również więdnie i opada zgodnie z kierunkiem grawitacji.Wąsy? - powtarza beznamiętnie.No dosłownie wąsy - mówię dziarsko, gdyż czuję, że ten temat ją kręci.Jest to temat neutralny i wesoły, zabawny.Mówię jej: jak czasem spojrzysz, to ja patrzę na ciebie i myślę sobie: facet.Ona jakby na to nie reaguje.Nie śmieje się.jakby nie rozumiała po polsku, co to są wąsy.To ją widocznie nie kręci, ten temat.By nie było ciszy nieprzyjemnej niczym mokre pranie rozwieszone między nami, sprzedające nam raz po raz na twarz nogawki i rękawy.I co słychać? - zagajam więc uśmiechając się krzepiąco do niej, wyciągam rękę, co na niej też zauważam trochę krwi zakrzepłej i klepię ją mocno, przyjacielsko po ramieniu, by wiedziała, że jest między nami przyjaźń, że zawsze możemy zostać kumplami, że jak ją spotkam na ulicy, to zawsze będziemy na cześć między sobą.Ona na ten gest z mej strony zatacza się dość silnie, podnosi rękę z chorągiewką, macha apatycznie dość i mówi: od Ruskich kupiłam.Unosząc tą oklapniętą chorągiewkę.Od Ruskich kupiłam, bo tańsze.Harcerze też sprzedają.Ale drożej.Wiadomo.I z sztucznych tworzyw.Się nie biodegradujących.Jak to mówi, to nie wiem, ile to może trwać.Z jej strony zero uśmiechu, sama powaga.Obliczam cicho w myśli.Może stoimy już tu godzinę.A może pół.A może sekundę.A może ja już nie żyję.Może przetrzymują mnie właśnie w jakimś papierowym ustępie dla czubków, w jakimś wyciętym z gazety dla kobiet biało-czerwonym odwyku.Niby wszystko pięknie, a jak tylko się poruszę, to klej do papieru pójdzie i rozsypię się tu razem z całym stelażem, pod którym płonie ogień piekielny
[ Pobierz całość w formacie PDF ]