[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.WITAJCIE, PRZYJACIELE.- Słyszeliśmy, że wyjechałeś - powiedział Diuk Dennik.Zobaczył pannę Flitworth, której Śmierć pomógł zsiąść z Pimpusia.Głos mu zadrżał, kiedy Diuk usiłował przeanalizować sytuację.- Pani.aż się pani skrzy, panno Flitworth dokończył szarmancko.Powietrze pachniało ciepłą, wilgotną trawą.Amatorska orkiestra ustawiała się pod płóciennym daszkiem.Na kozłach leżały blaty zastawione jedzeniem, jakie zwykle kojarzy się ze słowem “piknik" - mięsne paszteciki niby lśniące wojskowe fortyfikacje, garnki demonicznej marynowanej cebuli, pieczone ziemniaki pławiące się w cholesterolowym oceanie topionego masła.Niektórzy z najstarszych mieszkańców zajęli już miejsca na ustawionych dla nich ławach i ze stoickim spokojem przeżuwali -często bezzębnie - kolejne porcje.Sprawiali wrażenie ludzi gotowych przesiedzieć tu całą noc, jeśli zajdzie potrzeba.- Miło widzieć, że staruszkowie też się bawią - stwierdziła panna Flitworth.Śmierć przyjrzał się jedzącym.Większość była młodsza od panny Flitworth.Z pachnącej ciemności za ogniskiem dobiegł zduszony chichot.- I młodzi - dodała spokojnie panna Flitworth.- Mieliśmy takie powiedzenie o tej porze roku.Zaraz, jak to szło.Tak jakoś:“Kukurydza dojrzewa, ciemnieją orzechy, halki idą w górę." i coś tam.- Westchnęła.- Ależ ten czas leci, prawda?TAK.- Wiesz, Bill, może i miałeś rację co do mocy pozytywnego myślenia.Dzisiaj czuję się o wiele lepiej.NAPRAWDĘ?Panna Flitworth spojrzała w zadumie na estradę taneczną.- Świetnie tańczyłam jako młoda dziewczyna.Mogłam prze-tańczyć każdego.Mogłam przetańczyć cały księżyc.Mogłam prze-tańczyć wschód słońca.Sięgnęła za głowę i wyjęła spinki, trzymające jej włosy w ciasnym koczku.Potrząsnęła głową i opadły białym wodospadem.- Zakładam, że umiesz tańczyć, Billu Bramo?JESTEM Z TEGO ZNANY, RENATO.Pod daszkiem pierwszy skrzypek skinął na kolegów.Wsunął instrument pod brodę i zastukał nogą o deski.- Raz! Dwa! Raz, dwa, trzy, cztery.Wyobraźcie sobie pola zalane pomarańczowym blaskiem.płynącego nad nimi księżyca.A w dole krąg światła ogniska w pośród nocy.Grali stare przeboje: kadryle i korowody, wirujące, złożone rytrny, przy których tancerze - gdyby nosili pochodnie - kreśliliby topologiczne sieci o złożoności poza zasięgiem zwykłej fizyki.Były tańce, które skłaniają całkiem normalnych ludzi do wykrzykiwania ,J3o-si-do!" albo ,Aha-ha!" i nie odczuwania wstydu jeszcze przez długi czas.Kiedy usunięto padłych, ocaleli przeszli do polek, mazurków i fokstrotów, a potem do tańców, gdzie ludzie budują z rąk sklepienie, a inni ludzie mają pod nim przetańczyć - które to tańce, przypadkiem, oparte są na ludowych wspomnieniach egzekucji, i jeszcze innych, kiedy ludzie tworzą krąg, które z kolei oparte są na ludowych wspomnieniach zarazy.I we wszystkich tańcach dwie osoby szalały tak, jakby jutro miało już nie nastąpić.Pierwszy skrzypek niejasno pamiętał, że kiedy przerwał, by nabrać tchu, jakaś wirująca i stepująca postać wysunęła się spośród tańczących, a jakiś głos przy jego uchu powiedział:BĘDZIESZ KONTYNUOWAŁ, OBIECUJĘ.Kiedy przerwał po raz drugi, wielki jak pięść diament wylądował mu u stóp i niższa rozkołysana postać wysunęła się spomiędzy tancerzy.- Jeśli chłopcy nie będą grać dalej, Williamie Kurku, osobiście się postaram, żeby całkiem zatruć ci życie.I powróciła w tłum rozgrzanych ciał.Skrzypek zerknął na diament.Mógłby wykupić z niewoli pięciu dowolnych władców tego świata.Kopnął go szybko za siebie.- Twój łokieć doznał wzmocnienia, co? - uśmiechnął się bębniarz.- Zamknij się i graj!Wyczuwał, że na czubkach palców pojawiają mu się melodie, których mózg nie znał.Bębniarz i dudziarz także je czuli.Muzyka wylewała się skądś; to nie oni ją grali - to ona grała nimi.CZAS ZACZĄĆ NOWY TANIEC.- Duuurrump-da-dum-dum - zanucił skrzypek.Pot ściekał mu po brodzie, gdy uległ nowemu rytmowi.Tancerze zakręcili się niepewnie, nie znając kroków.Ale jedna para sunęła między nimi drapieżnie przechylona, wyciągając złączone ramiona niczym bukszpryt pirackiego okrętu.Na końcu estrady zawrócili z wymachem kończyn, zdającym się przeczyć normalnej anatomii, i ruszyli promenadą przez tłum.- Jak się nazywa?TANGO.- Można za to trafić do więzienia?NIE PRZYPUSZCZAM.- Zadziwiające.Muzyka się zmieniła.- A ten znam.To quirmiański taniec byków! O-le!“Z MLEKIEM" ?Nagle w rytmie muzyki rozległa się szybka kanonada głuchych, ostrych dźwięków.- Kto gra na marakasach? Śmierć uśmiechnął się tylko.MARAKASY? NIE POTRZEBUJĘ.MARAKASÓW.A potem stało się teraz.Księżyc zmienił się we własne widmo ponad horyzontem.Z drugiej strony rozlewał się już odległy brzask nadchodzącego dnia.Zeszli z tanecznej estrady.Cokolwiek podtrzymywało orkiestrę w godzinach nocy, teraz odpływało powoli.Muzycy spoglądali po sobie.Skrzypek Kurek obejrzał się - diament wciąż leżał za nim.Bębnista próbował masować zdrętwiałe przeguby.Kurek patrzył bezradnie na zmęczonych tancerzy.- No to.- powiedział i jeszcze raz podniósł smyczek,Panna Flitworth i jej towarzysz słuchali tego ukryci we.mgle, która o świcie kłębiła się nad polami.Śmierć rozpoznał powolny, uparty rytm.Przywodził na myśl drewniane figurki wirujące przez Czas, dopóki nie rozwinie się sprężyna.TEGO NIE ZNAM.- To ostatni walc.PODEJRZEWAM, ŻE NIE MA CZEGOŚ TAKIEGO.- Wiesz - odezwała się panna Flitworth.- Cały wieczór się zastanawiałam, jak to będzie.Jak to zrobisz.Rozumiesz, ludzie przecież powinni umierać na coś, prawda? Myślałam, że może umrę ze zmęczenia, ale nigdy jeszcze nie czułam się lepiej.Wytańczyłam się za całe życie, a nawet nie jestem zdyszana.Właściwie to jestem chyba w lepszej formie niż na początku, Billu Bramo.I.Urwała.- Nie oddycham.- To nie było pytanie.Uniosła dłoń i chuchnęła na nią.NIE.- Rozumiem.Nigdy w życiu tak się nie bawiłam.Ha! Więc.kiedy?PAMIĘTASZ, RENATO, KIEDY POWIEDZIAŁAŚ, ŻE CIĘ WYSTRASZYŁEM?- Tak.ŚMIERTELNIE CIĘ WYSTRASZYŁEM.Panna Flirworth nie słuchała.Obracała dłoń w obie strony, jakby nigdy jej wcześniej nie widziała.- Zauważyłam, że dokonałeś kilku zmian, Billu Bramo.NIE.TO ŻYCIE DOKONUJE ZMIAN
[ Pobierz całość w formacie PDF ]