[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wynikibadań psychiatrycznych pacjentów dokonane po 12 miesiącach sprawiły, żejedną piąta z nich zwolniono, a ponad połowa wyraziła zgodę na pozostaniew placówkach dobrowolnie.Podczas.12 miesięcy izolacji tylko siedem osóbz badanej grupy popełniło lub próbowało dopuścić się jakiegoś aktu agresji.Stanowisko to podzielają również Fleszar-Szumigajowa i Rutkowski (1981,s.24).Według tych autorów ocena zagrożeń ze strony chorego psychicznie jestw praktyce szpitalnej bardzo trudna nawet dla lekarzy z dużym doświadczeniemzawodowym, zaś w orzecznictwie sądowo-psychiatrycznym utrudnienia tejeszcze się potęgują, tym bardziej, że są one niezależne od rodzaju występującychp.z 18 IV 2001, IIAKzfl] 180/2001, OSA2001, nr 10, poz.64" p.z 18 VI 1996, V KKN 35/96, Prokuratura i Prawo - dodatek 1997, nr 2, poz.4 Rozdział II - Problematyka praw osób.77u chorego zaburzeń.Rutkowski (1988c, s.215) zwraca także uwagę, że aniwystępowanie, ani częstość napastliwych zachowań pacjentów nie jest zależne odrodzaju zaburzeń.Istotniejsze znaczenie ma bowiem współwystępowanie takichcech jak miody wiek, płeć męska i wcześniejsza karalność.Dlatego też, wedługAdamskiego (1988, s.114), zarówno psychiatrzy, jak i psychologowie częstoformułują wnioski o zastosowanie środka zabezpieczającego z dużą niechęcią.Sytuację utrudnia również dynamika choroby psychicznej.Pobocha podkreśla(1988, s.122-123), że obecnie brak możliwości przewidzenia całości przebieguzaburzeń psychicznych oraz wpływu szeregu czynników na przebieg i rokowaniachoroby u pacjentów psychiatrycznych będących podmiotem postępowaniakarnego.Według niego: biegły psychiatra nie jest w stanie uwzględnić zmiennychnatury psychologiczno - społecznej, kryminologicznych, demograficznych,socjalno - bytowych i wiktymologicznych, które mają wpływ na przestępczośćpsychicznie chorych" (op.cit.).Z kolei Rutkowski (1988b, s.117) uważa, iżprzewidywanie niebezpiecznych zachowań ludzi chorych psychicznie jest coprawda możliwe i klinicznie wiarygodne, ale tylko wówczas, gdy prognozadotyczy krótkiego okresu czasu, sięgającego co najwyżej kilka tygodni od chwiliprzyjęcia chorego do szpitala.Natomiast zdaniem takich autorów jak Hardingi Adserballe (1983) oraz Steadman, (1983, podaję za Rutkowski, 1988b, s.117-118) ustalanie długofalowych prognoz kryminologicznych co do społecznegozachowania osób chorych psychicznie, to nie nauka czy sztuka lekarska leczdziałalność magiczna.Zgodnie z art.94�1 kk czasu pobytu w szpitalu psychiatrycznym nie określasię z góry.Sąd orzeka o zwolnieniu sprawcy, jeśli dalszy jego pobyt w placówcejest zbędny.Jest to równoznaczne z ustaleniem, że w związku ze zmianą jegostanu zdrowia psychicznego przestało istnieć wysokie prawdopodobieństwo, iżponownie popełni on czyn zabroniony o znacznej szkodliwości społecznej (art.94�1 i 2 kk, w zw.z art.203 �1 kkw).Zgodnie z orzecznictwem79, za zmianęstanu zdrowia psychicznego uważa się nie tylko wyleczenie, ale i zmianępostaci schorzenia oraz inne przyczyny neutralizujące lub zmniejszające stanniebezpieczeństwa (zgodnie z kk z 1969 r.)Dyrektor zamkniętego zakładu psychiatrycznego ma obowiązek przynajmniej razna sześć miesięcy informować sąd o stanie zdrowia sprawcy, postępach w leczeniuoraz bezzwłocznie o zbędności dalszego pobytu (art.203�1 kkw).Obliguje to wzasadzie sąd do niezwłocznego podjęcia decyzji w tym przedmiocie i w przypadkuprzychylenia się do zdania dyrektora, zwolnienia sprawcy z zakładu zgodniez zasadą cessante causa cessat effectus statu primitivo, cessat derivativus gdyustaje stan pierwotny, ustaje również stan pochodny (Pieńkos, 2001, s.73).75w.SA w Białymstoku z 30 IV 1991, nr 3, poz.11 78 Psychologia, psychiatria i prawo wobec.W doktrynie pojawił się również odmienny pogląd, zgodnie z którymwyleczenie sprawcy nie jest warunkiem wystarczającym do zwolnienia goz zakładu leczniczego (Tarnawski, 1973, s.30).Nie wydaje się on jednak słu-szny.Jak zauważa bowiem Postulski (1984, s.143), pomimo tego, że leczenienie jest jedynym celem środka zabezpieczającego, to umieszczenie w szpitalupsychiatrycznym, będącym przecież zakładem leczniczym, nie może byćuzasadniane ani potrzebą zapewnienia opieki osobie życiowo bezradnej, anikoniecznościąjej izolacji.Do tych celów służą bowiem inne instytucje niż szpital.Również Olajossy (1988, s.220) uważa, iż stawianie zabezpieczenia porządkuprawnego oraz izolacji sprawcy przed ewentualnym leczeniem jest niezgodnez zadaniami szpitala.Schemat 2.Relacje celów i środków leczniczo-procesowych w przypadkupacjentów detencyjnych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
