Claude Farree Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W ten sposób podstęp Tomasza zakończył się sukcesem. Piękna Aasica wyszła nienaruszona z dymu, który ją tak dobrze osłaniał.Oczom Toma-sza ukazało się pole walki.Patrząc z lewej burty dostrzec można było okręty kupieckie ucie-84kające w przerażeniu, aby się prędzej oddalić.Walcząc oddzielnie z prawej burty panowie deGabaret i d Harteloire zatrzymali wokół swych dwóch dumnych okrętów pięciu przeciwni-ków.Holendrzy po wymianie dwudziestu czy też trzydziestu salw nie chcieli się rozpraszać.Obawiali się oddalać choćby o krok jeden od drugiego, wiedzieli bowiem, że pojedynczyokręt zostanie natychmiast zmuszony do poddania się.Cztery pozostałe okręty holenderskieusiłowały jeszcze doścignąć francuskie okręty kupieckie.Ale największy z tych czterech za-trzymywała koło siebie dzielna Maline ; ten, który niedawno dał salwę do Tomasza, znikałwciąż w obłoku własnego dymu.Dwa ostatnie kierowały się w stronę dziobu Pięknej Aasi-cy. Cóż tam znowu te podłe psy zawiesiły na wierzchołku swego grotmasztu? spytał To-masz, podczas gdy jego kanonierzy ponownie nabijali działa.Ludwik spojrzał przez lunetę. Mój Boże! Mów! Co jest? Mój Boże! Rany boskie! Co tam jest? Miotła!15Tomasz, pobladły z wściekłości, zakręcił się dwa razy na miejscu, poszukując jakiegośsposobu szybkiej zemsty.Wreszcie, podnosząc oczy na własny grotmaszt, zawołał drżącymgłosem: Na Chrystusa z Ravelinu! Flaga, gdzie jest moja flaga? Twoja flaga? Tak! Niech cię diabli porwą! Moja flaga szkarłatna, moja flaga czerwonokrwista ze zło-tym barankiem.Niech te łotry wiedzą, z kim mają do czynienia! %7łeby mi ją natychmiastwciągnięto na maszt!Dwóch młodych marynarzy, przerażonych spojrzeniem kapitana, rzuciło się do kufra.Zasekundę baranek, straszliwszy dla wszystkich Jedenastu Prowincji bardziej niż cholera albonagła śmierć, łopotał na wietrze. Ster w lewo! wrzasnął dziko Tomasz. Przygotować się do zwrotu! Postawić bezan,zwinąć żagiel bukszprytowy!Zdumiona załoga spełniła ten rozkaz.Ludwik Gu�nol� nie rozumiał z początku ani trochęcelu tego osobliwego manewru, który na dość długą chwilę zatrzymał Piękną Aasicę stojącąpod wiatr, idącą powoli i zle sterującą wszystko to w odległości jakiegoś jednego kabla oddziobu obydwóch holendrów.Zbliżały się właśnie, idąc burta w burtę pełnym wiatrem, którywydymał ich ogromne nowe żagle jak worki skórzane; ich kadłuby pruły wodę, odbijając zakażdym zakołysaniem pianę fal.Można było odróżnić już czarne paszcze dział gotowych dostrzału.Jeszcze minuta, a miną fregatę, biorąc ją w dwa ognie, miażdżąc potrójną salwą, czte-ry albo pięć razy silniejszą niż słaba salwa wątłej fregaty.Ale Tomasz znowu rzucił komendę: Do dział, na prawej burcie! Kanonierzy, śmiało, walić celnie! Ciągle w maszty! Maryna-rze z lewej burty do manewrów! Cała na burtę! Podnieść żagiel bukszprytowy, opuścić bezan!Zwinąć grot! Kanonierzy, salwa z całej burty!Tym razem załoga zrozumiała.Podniósł się wielki wrzask, zagłuszający huk dział.Tomasz1 Agnelet tylko pozorował dokonanie zwrotu i jeszcze raz oszukał nieprzyjaciela! Holendrzy,widząc nieruchomą fregatę, nie szli ostrzej na wiatr, aby nie wywołać jej manewru, i w ten15Od roku 1653, podczas wojny angielsko-holenderskiej (1652-1654), Holendrzy, gdy odnieśli zwycięstwonad jakąś flotą nieprzyjacielską, mieli zwyczaj zatykania miotły na wierzchołku grotmasztu na znak, że wymiotącałe morze.Zareagował na tę niesłychaną zuchwałość angielski admirał, Robert Blake, zatykając na grotmaszcieswego okrętu bicz, jakiego używają woznice (przyp.aut.).85sposób nie odsłonili na czas swoich baterii. Piękna Aasica , po oddaniu salwy, wybrała żaglez prawej burty i rzuciła się pod bukszpryt jednego z okrętów, zamiast przejść między oby-dwoma.Dzięki dymowi okręt zobaczył tylko ogień albo jeszcze mniej.I zderzył się z fre-gatą, nagle zatrzymaną w ruchu, tak gwałtownie, że złamał sobie o nią bukszpir, część dzio-bową, porwał żagiel bukszprytowy oraz liczne sztagi i wanty.Jego fokmarsel spadł pociąga-jąc za sobą bramsel i marsel na grotmaszcie i nawet górną część bezana.Można powiedzieć,że runęło całe omasztowanie, którego, jak wiadomo, bukszpryt jest prawdziwą podporą, bezniego cała reszta się wali [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki