[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.48, ale eksponuje bardziej ideę życia wiecznego i jegotendencję do udzielania się wierzącym (51b).Ostatnią wreszcie część (w.51c) możnazrozumieć dość różnie, zależnie od układu słów: proponowane tłumaczenie zakłada jej senseucharystyczny.Obok niego możliwy jest także inny przekład: „Chlebem zaś, który ja dam zażycie świata, jest moje ciało”.Oznaczałby on raczej dobrowolne wydanie się na śmierć przez Jezusa niż gest rozdzielający chleb przemieniony w Ciało Chrystusa przy Ostatniej Wieczerzy.Stylistyce Janowej odpowiada bodaj najbardziej połączenie obu myśli, z których każda ma zasobą pewne racje filologiczne i teologiczne.Często Jezus kończy swe dowodzenie aluzją dokońca swego życia (por: 1,51; 3,12–15; 6,62) w sensie zbawczej śmierci na krzyżu.Tutaj czyni to obrazowo, nawiązując do gestu rozdzielania chleba w czasie uczty eucharystycznej.52.Żydzi zrozumieli to w dosłownym znaczeniu zapowiedzi materialnego rozdzielaniawłasnego ciała przez Jezusa.Dla Ewangelisty i chrześcijan słowa te miały zdecydowaniesakramentalną wymowę jako niedwuznaczna aluzja do Eucharystii; dlatego też ostatnia częśćwiersza spełnia rolę łącznika między dotychczasową dyskusją a eucharystyczną konkluzjądialogu.Autor czwartej Ewangelii jako jedyny z czterech Ewangelistów nie umieścił opisuustanowienia Najświętszego Sakramentu w historycznym kontekście Wieczerzy paschalnej;umieszcza za to jej zapowiedź, przedstawiając ją we właściwym kontekście chrystologicznym i soteriologicznym.Takie określenia, jak: moje ciało, dam, za życie przypominają żywo synoptyczne opisy ustanowienia Eucharystii.Przejaw niezadowolenia przypomina w.41.Także sposób ich rozumowania nie uległzmianie.Mają oni ciągle na myśli udzielenie pokarmu z przepiórek.W jaki sposób Jezus,znany im wraz z rodziną, może udzielić im swego ciała (w sensie dosłownym: mięsa, gdyż„ciało” i „mięso” odpowiadają temu samemu określeniu hebrajskiemu i aramejskiemu) jakoanalogicznego pokarmu? Pytanie to staje się przedmiotem dyskusji, a nieporozumienie co doznaczenia słów jest okazją do dalszego objawienia się Jezusa.PRAWDZIWE CIAŁO I KREW CHRYSTUSA (6,53–59)53 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie.54 Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.55 Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem.56 Kto spożywa moje Ciało i Krewmoją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.57 Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie.58 To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali.Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».59 To powiedział, nauczając w synagodze w Kafarnaum.53–55.Odpowiedź Jezusa nie ucieka się do żadnej przenośni, nie wyjaśnia ewentualnego obrazowego sposobu mówienia, ale przeciwnie, podkreśla pełny realizm poprzedniegostwierdzenia.Kto chce mieć udział w eschatologicznym życiu, jakie przynosi na świat SynCzłowieczy, musi spożywać rzeczywiście Ciało Jego i pić Jego Krew; aż nazbyt jednoznacznyrealizm słowa greckiego τρώγειν wyklucza wszelkie nieporozumienia.Przez spożywanie Ciała i Krwi Jezusa chrześcijanin wchodzi w najściślejszą wspólnotę z Nim, prowadzącą ostatecznie do triumfu zmartwychwstania.Zgodnie z mentalnością semicką krew oznacza życie (Rdz 9,4),które jest ściśle zarezerwowane Bogu (Kpł 17,4).Jezus udzielając swej krwi, przelanej za życie świata (J 6,51), udziela wraz z nią życia wiecznego, podobnie przez swoje ciało wydane na śmierć.Odbywa się to w rzeczywistości sakramentalnej przez spożywanie pokarmueucharystycznego, w którym Chrystus pozostał w sposób trwały wśród swoich.MyślEwangelisty oscyluje ustawicznie między Jezusem na ziemi, objawiającym siebie i uwikłanymw kontrowersję z nieprzejednanymi przeciwnikami, między wspomnieniem zbawczej śmiercipoprzedzonej sakramentalnym darem Ciała i Krwi swojej, Jezusem, który jest obecny wśródnowego ludu Bożego jako pełen chwały Chrystus, oraz między chrześcijanami pozostającymiw ścisłej łączności z Chrystusem przez spożywanie Eucharystii i dążącymi do chwałyzmartwychwstania.56.Tylko spożywanie eucharystycznych darów Jezusa – prawdziwego Jego Ciała i Krwi –umożliwia wytrwanie w Chrystusie, żywą i nadprzyrodzoną łączność płynącą z wiary.57.Jednym z najczęściej akcentowanych w ST i judaizmie przymiotów Bożych jest życie.W odróżnieniu od bóstw pogańskich, którym brak jakiegokolwiek życia, Bóg (Jahwe) jest żywy (np.Jr 10,10 i już Sdz 8,19) i stanowi źródło niewyczerpanego życia (5,21.26).Podkreśla to także NT (por.Mt 16,16; 2 Kor 6,16), a Jan uzasadnia teologicznie: w Jezusie Chrystusieurzeczywistnia się prawdziwe zjednoczenie z Bogiem, przejście od życia doczesnego,przemijalnego do wiecznego.Nieodzownym środkiem jego osiągnięcia jest Eucharystia, Chlebżycia wiecznego, Ciało i Krew Jezusa.58.Dialog kończy się syntetycznym porównaniem Eucharystii z chlebem z nieba ST,manną, którą mają na myśli jeszcze ciągle rozmówcy Jezusa.Istnieje zasadnicza różnica między obu pokarmami, pochodzącymi od Boga: starotestamentowa manna, chociażzapowiadała Eucharystię, podtrzymywała jedynie życie doczesne, podlegające naturalnemuprawu śmierci.Nie miała zaś mocy wybawiania od śmierci eschatologicznej i prowadzenia kużyciu wiecznemu (por.w.49).Pokarm, jaki Chrystus da z siebie, zapewnia prawdziwą, niepodlegającą zmianie nieskazitelność.W ten sposób wiersz ten podsumowuje sens przedstawionej dyskusji z Żydami: Jezus jestChlebem życia zarówno w sensie całego objawienia, ofiarowania swego ciała i krwi na krzyżuza życie świata, jak i w sakramentalnym darze Eucharystii.Przyjmując z pełną wiarą dareucharystyczny, którym jest i który daje wywyższony Chrystus, ma wierzący żywy udział whistorycznym dziele zbawczym Jezusa, prowadzącym do życia wiecznego.59.Topograficzna wreszcie wzmianka o synagodze w Kafarnaum (por.w.24), jako o miejscu dyskusji, ma na celu podkreślenie oficjalnego charakteru wystąpienia Jezusa.Wmiejscu poświęconym czci Ojca Jego słowa nabierają specjalnego wydźwięku: dawny ludBoży ma właśnie tu podjąć eschatologiczną decyzję za Bogiem przemawiającym w Jezusiesłowami Starego Przymierza, wzywającymi jednak ku nowemu życiu, wyzwalającemu odwszelkiej śmierci i skażenia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]