[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zdawał się tańczyć od jednego do drugiego, człowiek i miecz płynęli z gracją wody lub wiatru, a tam gdzie przeszedł, trolloki skrzeczały i umierały.Moiraine również wyszła w noc i tańczyła swój własny taniec pomiędzy trollokami.Jedyną widoczną u niej bronią był krótki pręt, jednak tam gdzie dotknęła nim trolloka, na jego skórze pojawiała się pręga płomienia.Wolną dłonią ciskała ogniste kule, niczym pioruny brane prosto z powietrza, a trolloki wyły, gdy dosięgały ich płomienie, waląc się na ziemię.Naraz drzewo stanęło w ogniu od korzeni aż po koronę, potem następne i kolejne.Trolloki skrzeczały, gdy ich oczy raził niespodziewany blask, ale nie przestawały wymachiwać toporami o przeciwstawnym do ostrza kolcu i zakrzywionymi mieczami przypominającymi w kształcie ostrze kosy.Nagle Perrin spostrzegł Leyę, która stanęła z wahaniem przy chacie Moiraine, w pół drogi przez nieckę od niego, i wtedy opuściły go myśli o czymkolwiek innym.Kobieta Tath'anów przycisnąwszy plecy do ściany z dłużyc, ręką trzymała się za gardło.Światło płonących drzew ukazało mu przerażenie i ból, oraz wstręt obecny na jej twarzy, kiedy przyglądała się scenom rzezi.Nad nim wyłonił się trollok, okrutnie zakrzywiony dziób miał tam, gdzie powinny być usta i nos.Czarna kolczuga nabijana kolcami osłaniała go od ramion do kolan, zamiast stóp miał jastrzębie pazury.Zamachnął się wygiętym mieczem.Pachniał potem, brudem i bólem.Perrin przykucnął, unikając ciosu i krzyknął coś bez słów, kiedy jego topór uderzył.Wiedział, że powinien się bać, ale potrzeba chwili wyparła strach.Znaczenie miało tylko to, by zdążyć dobiec do Leyi i zabrać ją do jakiejś kryjówki, a trollok po prostu stał mu na drodze.Trollok padł, wyjąc i ryjąc stopami ziemię, Perrin nawet nie wiedział, gdzie go trafił, ani czy umiera, czy tylko został raniony.Przeskoczył przez niego i pognał w górę stoku.Płonące drzewa rzucały niesamowite cienie na małą dolinę.Migoczący cień obok chaty Moiraine zmienił się nagle w postać trolloka o rogatym kozim pysku.Ściskając ostro zakończony topór w obu dłoniach, zamierzał właśnie zbiec na dół, by włączyć się do bitwy, kiedy jego oczy padły na Leyę.- Nie! - krzyknął Perrin.- Światłości, nie!Odłamki skały pryskały spod jego bosych stóp, nie czuł jednak skaleczeń.Topór trolloka uniósł się.- Leyaaaaaaaa!W ostatniej chwili trollok odwrócił się, skierował topór w stronę Perrina.Ten rzucił się na ziemię i jęknął, kiedy topór zahaczył skórę na grzbiecie.Rozpaczliwie wyciągnął dłoń, złapał kozie kopyto i szarpnął z całej siły.Jakby ziemia usunęła się trollokowi spod nóg, upadł z łomotem, kiedy jednak zaczął ześlizgiwać się po stoku, chwycił Perrina w potężne łapy, dwukrotnie większe niż jego dłonie i zaczęli staczać się razem.Smród potwora wypełnił mu nozdrza, mieszanina zapachów kozła i ludzkiego potu.Potężne ramiona zaciskały się wokół jego klatki piersiowej, wyduszając z niego powietrze, żebra trzeszczały, jakby za chwilę miały pęknąć.Trollok upadając, zgubił swój topór, ale białe kozie zęby wgryzły mu się w ramię, zacisnęły mocne szczęki.Jęczał z bólu, który przeszywał jego lewe ramię.Płuca walczyły o oddech, ciemność zaczynała już przysłaniać mu spojrzenie, w niejasny sposób jednak zdał sobie sprawę, że drugie ramię ma wolne, że w jakiś sposób udało mu się nie zgubić topora.Trzymał go krótko przy ostrzu, jak młotek, kolcem do przodu.Z rykiem, który wydobył resztę powietrza z jego płuc, wbił kolec w skroń trolloka.Bez jednego dźwięku tamten znieruchomiał, jego członki rozwarły się, a Perrin skręcił w bok.Instynktownie zacisnął dłonie na stylisku topora, wyrywając ostrze z głowy trolloka, który ześlizgiwał się dalej po stoku, wciąż wstrząsany drgawkami.Przez chwilę Perrin leżał nieruchomo, starając się złapać oddech.Rozcięcie na plecach bolało, czuł wilgoć krwi.Ramię zaprotestowało, kiedy się na nim wsparł.- Leya?Wciąż tam była, skulona przed szałasem, nie dalej niż dziesięć kroków od niego.I patrzyła na niego z takim wyrazem twarzy, że nie miał odwagi napotkać jej spojrzenia.- Nie żałuj mnie! - warknął na nią.- Nie.!Z dachu szałasu skoczył Myrddraal, jego skok odbył się niczym w zwolnionym tempie, czarny płaszcz zwisał podczas leniwego spadania, jakby stwór stał nieruchomo na ziemi.Bezokie spojrzenie wbite było w Perrina.Pachniał śmiercią.Kiedy Myrddraal wpatrywał się w niego, Perrin poczuł, jak ziębną mu ręce i nogi.Klatka piersiowa zmieniła się w lodowatą grudę.- Leya - wyszeptał.Wszystko, co mógł zrobić, to nie uciekać.- Leya, proszę, schowaj się.Proszę.Półczłowiek ruszył w jego kierunku, powoli, przekonany, że strach trzyma go w swym żelaznym uścisku.Poruszał się jak wąż, wyswobadzając jednocześnie zza pasa miecz, tak czarny, że tylko dzięki płonącym drzewom można było go dostrzec.- Obetnij jedną nogę trójnogu - powiedział miękko - a cały upadnie.Jego głos brzmiał, jakby ktoś kruszył rozpadającą się ze starości zgniłą skórę.Nagle Leya poruszyła się, skoczyła naprzód, usiłując chwycić ramionami nogę Myrddraala.Zamachnął się czarnym mieczem, jakby od niechcenia, nawet nie patrząc, a Leya zgięła się wpół i osunęła na ziemię.W kącikach oczu Perrina zakręciły się łzy."Powinienem jej pomóc.uratować ją.Powinienem zrobić.coś!"Ale dopóki Myrddraal wpatrywał się w niego bezokim spojrzeniem, ogromnego wysiłku wymagało to, by chociaż zacząć myśleć."Nadchodzimy, bracie.Nadchodzimy, Młody Byku".Słowa wewnątrz jego umysłu rozdźwięczały jak serce uderzającego dzwonu.Ich pogłos rozniósł się drżeniem po całym jego ciele, Razem ze słowami pojawiły się wilki, w ogromnej liczbie, zalały jego umysł, jak zalały nieckę w kształcie pucharu.Górskie wilki sięgające człowiekowi niemal do pasa, całe w białych i szarych łatach, wyskakiwały w pełnym biegu spośród nocy i świadome zaskoczenia dwunogów, rzucały się naprzód do gardeł Wykoślawionych.Wilki wypełniły go do tego stopnia, iż ledwie pamiętał, że kiedykolwiek był człowiekiem.Jego oczy wchłonęły światło, zaświeciły złotą żółcią
[ Pobierz całość w formacie PDF ]