[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W domu tymczasem zrobiło się zimno i podczas gdy Bartan rozpalał ogień, Harro przyniósł z piwniczki pełny gąsior i napełnił czarnym winem trzy kubki.Ale przytulne otoczenie nie uspokoiło Bartana, przypomniało mu jedynie, że nie ma prawa cieszyć się luksusem, gdy jego żona wędruje gdzieś po nocy.W najlepszym wypadku mogła zabłądzić i zmarznąć; w najgorszym.- Jak to się mogło stać? - zapytał.- Gdybym wiedział, gdybym przewidział, nigdy bym nie wyjechał.- Przypuszczam, że się zdrzemnąłem - przyznał Harro.- Wino.- Ale była z tobą Ennda.Ennda, która najwyraźniej zasypiała na siedząco, natychmiast odwróciła się do Bartana.Jej twarz wykrzywiła furia.- Co próbujesz powiedzieć, miejski chłopaczku? Że zabiłam tę twoją kurwę? Myślisz, że zżarłam jej twarz? Czy to chciałeś powiedzieć? Ale gdzie jest krew? Czy widzisz gdzieś krew na moim ubraniu? Albo tutaj? - Obiema rękami złapała za kołnierz swej błękitnej bluzki i rozdarła ją, odsłaniając piersi.Bartan był przerażony.- Enndo! Proszę! Wcale tak nie myślałem! Uciszyła go, podrywając się z krzesła i ciskając kubekw palenisko.- Trzymam sen na wodzy! Już nigdy więcej mnie nie pochłonie!Harro wstał i objął żonę, przyciskając jej udręczoną twarz do ramienia.Oparła się o niego, wstrząsana niepohamowanym szlochem.Wino syczało i pieniło się w ogniu.- Ja.- Bartan podniósł się i odstawił kubek.- Nie wiedziałem, że ten sen nadal ją nęka.- Czasami to się zdarza - powiedział Harro.Jego oczy były pełne skruchy i przerażenia.- Będzie lepiej, jak zabiorę ją do domu.- Do domu? - Enndę opuściła szaleńcza energia; teraz zachowywała się jak dziecko.- Tak, Harro, proszę, zabierz mnie do domu.daleko od tego strasznego kraju.z powrotem do Ro-Amass.Nie mogę żyć dłużej w taki sposób.Wróćmy do naszego prawdziwego domu, w którym byliśmy szczęśliwi.- Może masz rację - mruknął Harro, poklepując ją po plecach.- Porozmawiamy o tym rano.Ennda odwróciła głowę i spojrzała na Bartana z drżącym uśmiechem.- I co ja ci narobiłam, Bartanie? Jesteś dobrym chłopcem, a Sondy to porządna dziewczyna.Nie miałam na myśli tego, co powiedziałam.- Wiem - odparł zakłopotany Bartan.- Nie musicie odjeżdżać.Harro potrząsnął głową.- Nie, chłopcze, pojedziemy, ale wrócę z ludźmi.Jeżeli Sondy nie pokaże się do rana, wkrótce ją znajdziemy.Zobaczysz.- Dzięki, Harro.- Bartan wyszedł na dwór i pomógł mu zaprzęgnąć niebieskorożca do wozu.Przez cały czas rozglądał się z nadzieją, że zobaczy dryfującą łatę światła, która zapowie cudowny powrót Sondeweere.Ale Sondeweere nie wróciła.Bartan nie wiedział, że wkracza właśnie w najczarniejszy okres swego życia, że w przeciągu kilkunastu dni będzie musiał pogodzić się z faktem, że jego żona na zawsze rozstała się z tym światem.Rozdział 10W tym, że wróg nadciąga od strony słońca, nie było nic niezwykłego, ale Tollera zaskoczył rozmiar fali ataku.W jej skład wchodziło przynajmniej sześćdziesiąt ustawionych w obronnym szyku statków.Jego nadzieje, że klęska zadana pierwszej flocie inwazyjnej zakończy międzyplanetarną wojnę, okazały się płonne, lecz kolejne ataki przeprowadzono na mniejszą skalę.Wiele z nich wyglądało na misje samobójcze, których celem było przetestowanie obrony Overlandu na nowe sposoby.Druga armada próbowała przebić się przez strefę nieważkości w nocy, ale zdradził ją dźwięk silników.Overlandczycy odparli przeciwnika, zadając mu ciężkie straty.Inna armada była wyposażona w superpotężne działa, których odrzut destabilizował i niszczył ich własne statki.Dwa razy Landyjczycy zaprezentowali własne odrzutowe myśliwce, wystrzeliwując je z burt gondoli.Początkowo wrodzy piloci próbowali związać maszyny trzech eskadr w bezpośredniej walce powietrznej, ale w porównaniu z zaprawionymi w boju lotnikami Tollera byli beznadziejnymi nowicjuszami i zostali wybici prawie co do nogi.W czasie drugiego eksperymentu spróbowano przeprowadzić szybki atak na Wewnętrzną Grupę Obrony, najwyraźniej z zamiarem staranowania stacji, lecz Landyjczycy znów zostali odparci i zniszczeni.Z biegiem czasu Toller zrozumiał, że założenie stałej bazy w strefie nieważkości dało obrońcom przytłaczającą przewagę.Zdumiewające, że król Rassamarden nie doszedł do tego samego wniosku i nie zrezygnował z nierównej walki.Tollerowi przychodziło na myśl tylko jedno wytłumaczenie.Znajdowało się ono w raporcie pułkownika Gartasiana, dotyczącego spotkania ze zwiadowczą grupą Landyjczyków.Gartasian stwierdził, że przeciwnika cechuje skrajna arogancja, duma i brak rozsądku.Może Nowi Ludzie Landu, łącznie z władcą byli spóźnionymi ofiarami ptertozy, atakującej ich w sposób, którego nawet sami nie rozumieli; ofiarami skazanymi na zatrucie własnym jadem.Jedynym godnym uwagi krokiem, jaki przedsięwzięli w celu samoobrony, było to, że zaczęli używać spadochronów, i dzięki temu mogli przeżyć zniszczenie statków.Niepodobna było stwierdzić, czy wymyślili spadochron niezależnie, czy też skopiowali go po znalezieniu ciała Dinnitlera, pilota, który spadł na Land.Istniała również teoria mówiąca, że własne odrzutowce zaprojektowali na podstawie szczątków rozbitej maszyny Dinnitlera.Ale Tollera pochłaniały ważniejsze zagadnienia.Zastanawiał się, czy na tym etapie wojny pojawienie się olbrzymiej floty oznaczało jedynie upust autodestrukcyjnej pasji Landyjczyków?Czy może posiedli jakiś nowy typ broni?Toller na okrągło wałkował te pytania, jadąc w dół w kierunku słońca na czele Czerwonej Eskadry.Skośny szklany ekran, ostatnia modyfikacja myśliwca, chronił go przed najgorszymi podmuchami lodowatego powietrza.Po obu stronach jego formagi, w odległości furlonga, pędzili Niebiescy i Zieloni, kreśląc białe smugi na rozmigotanym niebie.Znów zaczęło przepełniać go stare, zabarwione poczuciem winy podniecenie.Daleko w dole na tle wielkiej kolorowej krzywizny Landu niektóre ze statków wrogiej floty już zaczęły przekręcać się na bok.Landyjczycy już nie wpadali na ślepo w zasadzkę.Wypracowali metodę obserwowania nieba powyżej statków, prawdopodobnie używając posterunków na uwięzi, i na pierwszy znak smug kondensacyjnych ustawiali statki pod różnymi kątami w celu polepszenia obrony.Z tego powodu obecnie eskadry wchodziły do akcji oddzielnie, a styl walki stał się indywidualny i zależny od okoliczności.Wynikiem były spektakularne zwycięstwa i równie spektakularne klęski; legendy rodziły się, by w pełni rozkwitnąć w tawernach Overlandu.„Co stanie się tym razem?”, pomyślał Toller; puls mu przyspieszył.„Czy czeka wśród nich żołnierz, którego przeznaczeniem jest zakończenie mojego życia?”Gdy statki przybliżyły się, myśliwce rozerwały formacje i zaczęły tkać ze smug pary kosze wokół swoich ofiar
[ Pobierz całość w formacie PDF ]