Azazel (1988) Asimov Isaac

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ja samjestem powyżej takich przyziemnychspraw jak pieniądze, jednakowożczułem się w obowiązku ochraniać jąprzed łowcami fortun.W tym celuprzebywałem w jej środowiskunawet więcej, niż było to konieczne iczęsto jadałem kolacje w jej domu.Ostatecznie była bardzo dumna zeswego wujka George a, jak zapewnemożesz to sobie wyobrazić, a ja zpewnością nie mogę jej za to winić.Tak się złożyło, że Elderberrywłaściwie nie potrzebowała majątku,jaki pozostawił jej ojciec, ponieważszybko stała się bardzo znanąrzezbiarką tworzącą dzieła, którychwartość artystyczna nie mogła byćkwestionowana z tego prostegopowodu, iż osiągały one olbrzymieceny na rynku.Osobiście nie bardzorozumiałem jej prac, ponieważ mójgust jeśli chodzi o dzieła sztuki jestraczej ulotny i nie byłem w staniedocenić rzeczy, które tworzyła kurozkoszy tej części tępegopospólstwa, mogącej pozwolić sobiena ich nabycie.Pamiętam, jak pewnego razuzapytałem ją, co właściwieprzedstawia jedna z jej rzezb.� Jak widzisz - odparła- praca ta zatytułowana jest Bocian w locie.Studiowałem przez chwilę tentajemniczy obiekt wykonany wnajprzedniejszym brązie, po czymzauważyłem:� Tak, widzę plakietkęz tytułem, ale gdzie tu jestbocian?� Tutaj - odparławskazując na niewielkimetalowy stożek, unoszący sięz raczej bezkształtnejpodstawy i zakończony ostrymszpicem.Obrzuciłem wskazane cośuważnym spojrzeniem i zapytałem:� Czy to jest tenbocian?� Oczywiście, tyniewypale umysłowy - odparła(jak zwykle używała wobecmnie czułych określeń) - ma toreprezentować końcówkędługiego dzioba bociana.� Ale czy to wystarczy,Elderberry?� Naturalnie.Przecieżnie usiłuję tu oddawać samegobociana, ale abstrakcyjnewyobrażenie samej istotybocianizmu, a która jestdokładnie tym, co ta rzezbaprzywodzi ci na myśl.� Istotnie - zauważyłemlekko rozbawiony - teraz, kiedyo tym wspomniałaś,rzeczywiście jest w tym coś zbociana.Ale tytuł głosi, że jestto bocian w locie.Jak to należyrozumieć?� Ach.ty przerośniętafujaro - wykrzyknęła - czyż niewidzisz tej niekształtnejpodstawy z brązu?� Owszem - odparłem.- Właściwie to nawet samanarzuca się mojej uwadze.� A nie zaprzeczyszchyba, że powietrze -jakikolwiek gaz.jeżeli już o tymmowa - jest niekształtną masą.A wiec ta niekształtnapodstawa z brązu jestkrystalicznie czystymwyobrażeniem abstrakcyjnejatmosfery.I widzisz chyba, żena fasecie tej podstawywidnieje absolutnie prosta,horyzontalna linia.� Tak.Po wskazaniuwidzę ją całkiem wyraznie.� Jest to abstrakcyjnewyobrażenie lotu poprzezatmosferę.� Nadzwyczajne -powiedziałem.- Jak cudowniestaje się to jasne, kiedy jużwszystko wytłumaczysz.Ile zanią dostaniesz?� Och! - machnęładłonią jakby podkreślającmarność tego wszystkiego.-Być może dziesięć tysięcydolarów.To taka prosta ioczywista rzecz, że po prostuwstydziłabym się żądać więcej.Jest to bardziej morceau, niż.cokolwiek innego.Nie tak jakto - wskazała na ścienny fresk,skonstruowany z workówjutowych i kawałkówkartonowych pudeł, któreotaczały widniejącą pośrodkuzłamaną trzepaczkę do jaj, żesprężyną poplamioną czymś,co przypominało zaschłeżółtko.� Bezcenne -powiedziałem spoglądając nadzieło z należytym respektem.� Ja myślę! - odparła.-Widzisz przecież, żetrzepaczka do jajek nie jestnowa.Ma na sobie patynęwieku.Znalazłam ją w jakimśworku na śmieci.I nagle, dla jakiegoś powoduktórego nie mogłem nawet wyczuć,jej dolna warga zaczęła drżeć iwestchnęła:� Och, wujku George.Jej płaczliwy ton natychmiastpostawił mnie w stan alarmu.Pochwyciłem jej uzdolnioną, osilnych palcach rzezbiarki lewą dłoń iuścisnąłem.� Co takiego, mojedziecko?� Och George -powtórzyła - jestem już takazmęczona robieniem tychprostych abstrakcji jedyniedlatego, że reprezentują onegusta publiki - dotknęłakostkami prawej dłoni czoła ipowiedziała tragicznymszeptem: - Jakże chciałabymmóc robić to, co naprawdępragnę robić, co moje serceartystki mówi mi, że muszę.� A co takiegochciałabyś robić, Elderberry?� Chcęeksperymentować.Chcępoznać nowe kierunki.Chcęspróbować tego, co jeszcze niebyło próbowane, odważyć sięna to, na co nikt jeszcze niemiał śmiałości się ważyć,stworzyć to, co niemożliwe dostworzenia.� Dlaczego więc tegonie robisz, moje dziecko?Jesteś przecież wystarczającobogata, by folgować wszystkimswoim zachciankom.Nagle uśmiechnęła się, a jejcała twarz zapłonęła szczęściem.� Dziękuję ci, wujkuGeorge - powiedziała -dziękuję, że to powiedziałeś.Mówiąc szczerze to już folgujęswoim zachciankom - aprzynajmniej od czasu doczasu.Mam sekretnepomieszczenie, w którymprzeprowadzam swojemaleńkie eksperymenty,których wartość docenić mogąjedynie osoby o nadzwyczajwyrobionym guście.Ci, którzysą niczym perły rzucone przedwieprze - dodała cytując znaneprzysłowie.� A czy ja mógłbym jezobaczyć?� Oczywiście, drogiwujaszku.Po tym, copowiedziałeś aby mnieośmielić, jakżeż mogłabym ciodmówić?Uniosła grubą kurtynę, zaktórymi znajdowały się sekretnedrzwi tak dopasowane do ściany, żeledwie widoczne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki