[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wziąłją w jedynym łóżku swego maleńkiego mieszkanka, ale zanim jądotknął, zacisnął jej długie ciepłe palce na niewielkiej ikoniepędzla Giotta.Ikona była bezcenna.Ale to samo, pomyślała pannaPeterson, można było powiedzieć o niej.Pozwalała mężczyznomsię posiąść lecz tylko za określoną cenę.I zawsze zdobywałafacetów, na których jej zależało nawet jeżeli wymagało to czasu.To znaczy aż do pierwszego roku jej studiów doktoranckich naUniwersytecie w Toronto, gdzie poznała profesora Gabriela O.Emersona.Był bezwzględnie najbardziej atrakcyjnym izmysłowym ze wszystkich mężczyzn, jakich kiedykolwiekpoznała.Był też bardzo seksualny.Wszystkie pory jego ciałatchnęły surową namiętną cielesnością.Christa niemalże czuła jejzapach.Obserwowała go, jak poluje w swoim ulubionym barze.Zauważyła jego ukradkowe uwodzicielskie podejście i to, jak reagowały na niego kobiety.Studiowała go tak, jak studiowałaitalianistykę, i dobrze wykorzystała swą wiedzę.On jednak dał jejkosza.Nigdy nie spojrzał na jej ciało.Patrzył w jej oczy zimno,jakby nie była nawet kobietą.Zaczęła ubierać się bardziejprowokująco.Nigdy nie zerknął poniżej jej szyi.Próbowała byćsłodka i skromna.Okazywał zniecierpliwienie.Piekła muciasteczka i po kryjomu wkładała je do przegródki nakorespondencję na uczelni.Pozostawały tam nietkniętetygodniami, aż panna Jenkins, sekretarka wydziału, wyrzucała jedo śmieci z obawy przed robactwem.Im bardziej profesor Emerson ją odrzucał, tym bardziejChrista go pragnęła.Im większa była jej obsesja, tym mniejzależało jej na prezentach.Oddałaby mu się za darmo, gdyby choćraz spojrzał na nią z pożądaniem.Ale nie zrobił tego.Kiedy wiosną 2009 roku nadarzyła się okazja, by spotkać sięz nim w kawiarni Starbucks w celu omówienia jej pracymagisterskiej, myślała tylko o tym, żeby sprawdzić, czy spotkanianie dałoby się przedłużyć o kolację, być może nawet o wizytę wjego ulubionym Lobby.Będzie w swoim najlepszym nastroju, alebędzie też ponętna.Miała nadzieję, że wreszcie przestanie jej sięopierać.W ramach przygotowań do spotkania wydała sześćsetdolarów na czarną sukienkę na ramiączkach od Bordelle, do tegodobrała podwiązki i czarne jedwabne rajstopy.Zrezygnowała zmajtek.Za każdym razem, gdy podwiązki wbijały jej się w skórę,czuła podrażnienie.Zastanawiała się, co będzie czuła, gdy profesorEmerson wreszcie ją z nich uwolni, najlepiej zębami.Pech sprawił, że w tym samym czasie do tego samegoStarbucksa postanowili wybrać się również Paul i Julia.Christawiedziała, że wszelka niestosowność z jej strony zostanie przeznich zauważona i zapamiętana.Profesor też się o tym dowie i ztego powodu może być bardziej powściągliwy niż zwykle.Gdy więc Christa natknęła się na tych dwoje, była wściekła.Obraziła ich oboje, chciała by wyszli, zanim nadejdzie profesor. Zrobiła, co mogła, żeby to osiągnąć.Niestety, sprawy przybrałynieoczekiwany dla niej obrót.Emerson pojawił się wcześniej, niżsię go spodziewała, i podsłuchał całą scenę. Panno Peterson. Gabriel wskazał na stolik oddalony odPaula i Julii i dał znak Chriście, by poszła za nim. Profesorze Emerson, kupiłam panu venti latt� ze śmietanką. Próbowała wręczyć mu filiżankę, ale odsunął ją gestem. Tylko barbarzyńcy piją kawę z mlekiem po śniadaniu.Niebyła pani nigdy we Włoszech? Nawiasem mówiąc, pannoPeterson, śmietanka jest dla mięczaków.I grubych dziewcząt.Odwrócił się na pięcie i podszedł do kontuaru, by zamówićkawę dla siebie, podczas gdy ona dzielnie starała się ukryć gniew.Do diabła z tobą, Julianno.To wszystko twoja wina.Twoja itego mnicha, pomyślała.Usiadła na krześle wskazanym jej przezEmersona; czuła się niemalże pokonana.Z miejsca, w którymsiedziała, miała doskonały widok na pośladki profesora Emersonaw szarych flanelowych spodniach.Zaokrąglone jak dwa jabłka.Dwa dojrzałe, smakowite jabłka.Chciała ugryzć z nich kęs.Po chwili Emerson wrócił wreszcie z kawą.Usiadł najdalejjak tylko się dało, rzecz jasna pozostając wciąż przy tym samymstoliku, i spojrzał na nią surowo. Muszę z panią porozmawiać o pani zachowaniu.Wcześniejjednak chciałbym wyjaśnić pewną sprawę.Zgodziłem się spotkaćz panią tutaj, ponieważ miałem ochotę na kawę.W przyszłościbędziemy spotykać się na wydziale, na normalnych zasadach.Paniwyrazne wysiłki stworzenia z nas pary nie powiodą się.Czy tojasne? Tak, proszę pana. Jedno moje słowo i będzie pani musiała szukać nowegopromotora. Odchrząknął. W przyszłości będzie mnie panitytułować profesorem Emersonem , nawet mówiąc o mnie wtrzeciej osobie.Rozumiemy się? Tak jest, panie profesorze. Och& profesorze.Nie maszpojęcia, jak bardzo chcę wołać twoje imię.Profesorze, profesorze, profesorze& Poza tym powstrzyma się pani od czynienia osobistychuwag na temat innych moich studentek, zwłaszcza panny Mitchell.Czy to jasne? Jasne.W Chriście zaczynało się gotować, ale nie dała nic po sobiepoznać.Całą winę zrzuciła teraz na Julię.Chciała się jej pozbyć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
