Jeff Lindsay Dylematy Dextera 03

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Och, tego bym nie powiedział - odparłem.I w zasadzie mówiłem prawdę, niepowiedziałbym tego.To znaczy, pomysł oczywiście głupi, ale mówiąc to na głos, prosiłbym się opotężnego kuksańca w ramię od Debory.- Przynajmniej wyeliminowaliśmy parę możliwości.- Pewnie - przytaknęła z goryczą.- Wiemy, że raczej nie zrobiła tego grupa gołych świrów.No chyba że dwa tysiące lat temu.Poniekąd miała rację, ale uważam, że moją życiową misją jest podtrzymywać w bliznichpozytywne nastawienie.- Zawsze to krok naprzód - zauważyłem.- Zajrzymy na �smą? Będę tłumaczył.- Deb, choćrodowita mieszkanka Miami, dla kaprysu uparła się, by w szkole uczyć się francuskiego i pohiszpańsku ledwo radziła sobie z zamówieniem lunchu.Pokręciła głową.- Strata czasu.Każę Angelowi popytać ludzi, ale nic z tego nie będzie.I miała rację.Angel wrócił póznym popołudniem z bardzo ładną świeczką, na którejwidniała modlitwa do świętego Judy po hiszpańsku, ale poza tym jego wyprawa na �smą, zgodniez przewidywaniami Debory, okazała się stratą czasu.Nie zostało nam nic oprócz dwóch bezgłowych ciał i okropnie złego przeczucia.Wkrótce miało się to zmienić.10Następnego dnia nie wydarzyło się nic, na horyzoncie nie zamajaczył nawet cień pomysłu wsprawie podwójnego zabójstwa na uczelni.A że życie pokraczną groteską jest, winą za brakpostępów Debora obarczyła mnie.Wmówiła sobie, że posiadam specjalne magiczne moce, któresprawiły, że zgłębiłem mroczną tajemnicę obu morderstw, i że z małostkowych osobistychpowodów ukrywam kluczowe informacje.Bardzo mi to schlebiało, ale było zupełnie niezgodne z prawdą.Wiedziałem tylko tyle, że tasprawa z jakiegoś powodu wystraszyła Mrocznego Pasażera, i że nie chcę, by to się powtórzyło.Postanowiłem trzymać się z dala od śledztwa, a ponieważ praktycznie nie wymagało badań krwi, wlogicznym i uporządkowanym wszechświecie nie powinienem mieć z tym kłopotów.Niestety rzeczywistość wygląda inaczej.Naszym wszechświatem rządzi ślepy los, a jegomieszkańcy drwią z logiki.Dowód rzeczowy numer jeden: moja siostra.Póznym przedpołudniemdopadła mnie w moim małym boksie i zaciągnęła na lunch z jej chłopakiem, Kyle'em Chutskym.W zasadzie nie miałem nic przeciwko Chutsky'emu, poza tym, że zawsze zachowywał się tak,jakby znał najprawdziwszą prawdę o wszystkim.Pomijając to, był tak miły i uprzejmy, jak miły iuprzejmy potrafi być bezwzględny zabójca, i okazałbym się hipokrytą, gdybym miał o to do niegopretensje.A ponieważ moja siostra najwyrazniej dobrze się z nim czuła, nie miałem pretensji ani oto, ani o nic innego.Poszedłem więc na lunch, bo raz, była moją siostrą, i dwa, potężnej maszynie, jaką jest mójorganizm, trzeba niemal na okrągło dostarczać paliwa.Paliwem, jakiego pragnie najczęściej, jest kanapka medianoche, zwykle ze smażonymiplatanos i koktajlem mlecznym marne.Nie wiem dlaczego ten prosty, a przy tym pożywny posiłekwygrywa tak transcendentną melodię na strunach mojego jestestwa, ale nic nie może się z nimrównać.Odpowiednio przyrządzony, wprowadza mnie w stan na tyle bliski ekstazy, na ile to umnie możliwe.A nigdzie nie przyrządzają go bardziej odpowiednio niż w Cafe Relampago,knajpce nieopodal komendy głównej, gdzie Morganowie jadali od niepamiętnych czasów.Był takpyszny, że wrażenia nie psuło nawet niemilknące zrzędzenie Debory.- Szlag by to! - powiedziała do mnie z ustami wypchanymi kęsem kanapki.Oczywiście jakna nią to nic oryginalnego, ale bluznęła z taką zaciekłością, że aż sypnęło się na mnie trochęokruszków chleba.Wziąłem łyk przepysznego batido de marne i czekałem, aż rozwinie swojąmyśl, ona jednak tylko powtórzyła: - Szlag by to!- Znów ukrywasz uczucia, Deb.Ale jestem twoim bratem, widzę, że coś cię gnębi.Chutsky prychnął i mozolnie piłował kubański stek.- No co ty - zaczął.Miał coś dodać, ale widelec, który ściskał w protezie lewej dłoni,wyśliznął mu się i obrócił bokiem.- Szlag by to - zaklął i dotarło do mnie, że on i moja siostra mająze sobą dużo więcej wspólnego, niż mi się wydawało.Debora nachyliła się i pomogła muwyprostować widelec.- Dzięki - mruknął i wpakował do ust duży kęs kotleta.- A widzisz? - zagadnąłem pogodnie.- Potrzebowałaś tylko czegoś, co pozwoliłoby cizapomnieć o własnych kłopotach.Siedzieliśmy wokół stolika, przy którym jedliśmy już pewnie ze sto razy.Debora jednakrzadko zważała na sentymenty; wyprostowała się i rąbnęła w poobijany blat z Formiki tak mocno,że podskoczyła cukierniczka.- Chcę wiedzieć, kto gadał z tym fiutem Rickiem Sangrem! - wy - buchnęła.Sangre byłreporterem lokalnej telewizji, wyznającym zasadę, że im więcej krwi się leje, tym ważniejsze, byludzie mieli wolne media, z których poznają możliwie najwięcej drastycznych szczegółów.Sądzącz tonu jej głosu, Debora najwyrazniej sądziła, że Rick został moim nowym najlepszymprzyjacielem.- Zapewniam, że nie ja.I raczej nie Doakes.- Uch - mruknął Chutsky.- I - powiedziała - chcę znalezć te zasrane głowy!- Ich też nie mam - odparłem.- Pytałaś w biurze rzeczy znalezionych?- Dexter, ty coś wiesz - stwierdziła.- Wyrzuć to z siebie, proszę.Chutsky podniósł głowę i przełknął.- Czemu miałby wiedzieć coś, czego ty nie wiesz? - spytał.- Było dużo rozbryzgów?- Ani jednego - powiedziałem.- Znalezliśmy ciała upieczone i suchutkie.Chutsky skinął głową i nabrał na widelec trochę ryżu i fasoli.- Chory sukinsyn z ciebie, wiesz?- Gorzej niż chory - wtrąciła Debora.- Coś ukrywa.- Aha - mruknął Chutsky z pełnymi ustami - co, znowu robi za profilera - amatora? - Totakie drobne kłamstewko; powiedzieliśmy mu, że moje hobby to sama teoria, bez praktyki.- Tak - odparła Debora.- I nie chce mi powiedzieć, co wymyślił.- Może trudno ci w to uwierzyć, siostrzyczko, ale nie wiem nic.Tylko.- Wzruszyłemramionami, ale już na mnie naskoczyła.- Co! No mów, proszę cię.Znów się zawahałem.Nie bardzo wiedziałem, jak mógłbym jej wytłumaczyć, że tezabójstwa wywołały zupełnie nową, wielce niepokojącą reakcję Mrocznego Pasażera.- To tylko przeczucie - powiedziałem.- Coś tu jest nie halo.Prychnęła.- Dwa spalone ciała bez głów, a ten mówi, że coś jest nie halo.Zdaje się, że kiedyś byłeśbystry?Ugryzłem kęs kanapki, a Debora, zamiast jeść, traciła cenny czas na marszczenie brwi.- Zidentyfikowaliście ciała? - spytałem.- A gdzie tam.Nie ma głów, więc nie ma dokumentacji dentystycznej.Ciała spalone, czylinie da się pobrać linii papilarnych.Kurde, nie wiemy nawet, jakiego koloru miały włosy.Cowedług ciebie mam zrobić?- Wiesz, może mógłbym pomóc.- Chutsky nabił na widelec kawał smażonego maduras iwrzucił do ust.- Mam pewne możliwości.- Nie potrzebuję twojej pomocy - odparła, a on wzruszył ramionami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki