wietlisty Kamień 01 Nefer Milczek Jacq Christian

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A ty, Jasnotko?- Ja też nie.- Ja i mój kolega zajmujemy się listami.Czy zanim staniecie przed komisją,chcecie coś wysłać do kogoś z bliskich?Milczek pokręcił przecząco głową, Jasnotka uczyniła to samo, choćpomyślała o ojcu, który nie zrozumie jej decyzji.- No to chodzcie ze mną.Noc zapadała szybko.Pracownicy służb pomocniczych porozchodzili się jużdo siebie na nocleg na równinę i można by było przysiąc, że pogrążone wciemnościach miasteczko jest opustoszałe.Serce Jasnotki ścisnęło się mimo całego jej zdecydowania.Urok okolicy gdzieś zniknął wraz z ostatnimi promieniami zachodzącegosłońca, został już tylko jakiś nieokreślony i przygniatający lęk.Poszli za strażnikiem i zatrzymali się na krok przed północną bramą,głównym wejściem do Miasta Prawdy.- Poczekajcie tu.Milczek ścisnął żonę za rękę.Strażnik przykucnął, zapalił pochodnię i młodzi przestali go obchodzić.Poniebie, gdzie bladły ostatnie resztki pomarańczowej poświaty, uwijały się sępyolbrzymy.Brama otwarła się.Na progu stanął jakiś sędziwy człowiek w ciężkiej, czarnej peruce i długiejbiałej spódniczce.Milczkowi wydało się, że poznaje w nim pewnegokamieniarza, człowieka o trudnym charakterze, którego nie należało drażnić.- Kim jesteście wy, co zakłócacie spokój Miasta Prawdy?- Milczek, syn Neba Doskonałego, i jego żona Jasnotka.- Czy jesteście znani Komisji Przyjęć?- Pragniemy przedłożyć jej naszą prośbę.- Jakaż to prośba?- Chcemy być przyjęci do Bractwa i zamieszkać w Mieście Prawdy.- Czy spełniacie warunki?Milczek pokazał skórzaną sakwę, składany stołek i drewno na fotel.Starzec,nic nie mówiąc, przyjrzał się tym przedmiotom.- A ty, Jasnotko?- Usłyszałam wezwanie z Zachodniego Szczytu.Człowiek z sękatym kijem zamyślił się na dłuższą chwilę, jak gdyby ważyłodpowiedz.- Na imię faraona, przysięgnijcie, że nikomu i w żadnych okolicznościach niepowiecie o tym, co tu zobaczycie i usłyszycie.Oboje złożyli przysięgę.- Jeśli nie dotrzymacie danego słowa, niech demony piekła męczą was przezcałą wieczność.Kroczcie za mną!Postępując za człowiekiem z sękatym kijem, przecisnęli się przez uchylonąbramę.Za nią wydało im się, że idą uliczką między dwoma rzędami domów,nie zdążyli jednak swobodnie przyjrzeć się temu tajemniczemu światu, gdyżskierowano ich na lewo, gdzie natknęli się na portyk, przed którym stałodwóch rzemieślników.W ciemnościach nie można było ujrzeć ich twarzy.Jeden z nich zrobił kilka kroków do przodu i chwycił Jasnotkę za rękę.Milczek natychmiast zareagował.- Dokąd ją zabierasz?- Jeśli nie podporządkujesz się naszym prawom, natychmiast opuściszmiasteczko.- Miej ufność - rzekła Jasnotka.Rzemieślnik oddalił się wraz z dziewczyną.Milczek poczuł się strasznie samotny i zląkł się oczekujących go prób.Dotychczas miał nadzieję, że zostaną razem i przed komisją złączą siły.Niestety, będzie musiał sam stawić jej czoło.17Ognik w niewiarygodnie krótkim czasie pociął na kawałki cztery akacje kuosłupieniu drwala, który potem bełkotliwie i w mętnych słowach opowiedziało tym stolarzowi, ten zaś, widząc wznoszący się przed warsztatem stosklocków, musiał we wszystko uwierzyć.Młody człowiek nauczył się jużposługiwać piłą - narzędziem niezbędnym przy rozkrawaniu najładniejszychpni - i wycinania desek, i to takich, że nie powstydziłby się ich doświadczonyfachowiec.To, o czym rozmawiali drwal ze stolarzem, nie obchodziło Ognika.Interesowały go wyroby już gotowe - rączki do wachlarzy, grzebienie,kubeczki, drobne mebelki, skrzynie i stołki.Stolarz podszedł do niego.- Wydałem ścisłe polecenia, a ty ich nie uszanowałeś.Czy wiesz, że na ścięciekażdego drzewa trzeba mieć pozwolenie? Przez twoją gorliwość będę się terazmusiał tłumaczyć przed władzami.- To twoje zmartwienie, panie.Masz dzięki mnie zapas materiału, a oprócztego oszczędziłeś na płacach.Ile jeszcze drzew mam pociąć, by otrzymać tyledrewna, ile mi potrzeba?- Z twoją pracą drwala już koniec.- Zwalniasz mnie, panie?- Byłoby to z pewnością najlepsze wyjście, musisz się jednak nauczyćrobienia foteli i składanych stołków, o ile dobrze pamiętam.- Masz, panie, doskonałą pamięć.- Do warsztatu nie można wchodzić jak byk do zagrody.Majstrowie, którychzatrudniam, są bardzo wymagający, pracują u mnie już od wielu lat iczeladnicy wiedzą, że muszą ich słuchać i zachowywać się poprawnie.Obawiam się, że ty tego nie potrafisz.- Może jednak spróbujemy?- Ostrzegam cię.Przy pierwszym nieposłuszeństwie będziesz zwolniony.Pracodawca i pracownik przybili na zgodę.- Mogę już zaczynać?- Poczekaj do jutra, będziesz.- Nie mam czasu do stracenia.g�Gdy stolarz przedstawił Ognika pracownikom, w warsztacie powiałochłodem.Zciągnięte twarze zwróciły się stronę przybysza na znak, że nie jesttu mile widziany.- Przyjmijcie, proszę, Ognika jako praktykanta.Będzie pomagał przykończeniu opóznionych prac i służył każdemu, kto go będzie potrzebował.- A co on umie? - zapytał pierwszy majster.- Uczyć się - odparł młody człowiek.- Kto chce zostać moim pierwszymnauczycielem?- Wez to!Starszy majster podał Ognikowi toporek ciesielski, niewielkie narzędzie zdrewnianym trzonkiem, wygiętym z jednej strony i spłaszczonym.Tkwiło tamostrze z brązu, umocowane skórzanym rzemieniem.- Pokaż, co potrafisz - rozkazał ironicznym tonem.Ognik przyjrzał się ostrzu, przeciągnął palcem po jego tnącej krawędzi,potem długo rozglądał się po warsztacie, jak gdyby zamierzał objąć go wposiadanie.Przez kilka chwil wpatrywał się w pieniek, potem wybrał deskę irówno ociosał jej powierzchnię toporkiem.- Kto cię uczył? - zapytał ze zdziwieniem pierwszy majster.- Narzędzie dostosowane jest do swojej pracy i do obrabianego materiału, ato przecież służy do ociosywania, może nie?- Nie jesteś nowicjuszem.- Dotychczas nikt mi nie był potrzebny i zastanawiam się, czy i dalej tak niebędzie.Nie macie mi nic więcej do pokazania?Stolarz skinął na pracowników, by wynosili się z warsztatu.- Kim naprawdę jesteś, chłopcze?- Kimś, kto pragnie tyle umieć, żeby zrobić składany stołek.- Czy chcesz zająć moje miejsce?- Pod tym względem bądz, panie, spokojny.Pójdę stąd, gdy tylko osiągnę,czego sobie życzę.- Dobrze.Spójrz na mnie.Stolarz usiadł na ławce, w prawą rękę wziął pobijak, w lewą - drewnianedłuto.Wsunął między kolana niezbyt szeroką deskę i idealnie równowydłutował w niej gniazda na czopy.- Spróbuj teraz ty.Ognik siadł na miejscu stolarza i bezbłędnie zrobił to samo.- Nie mogę wprost uwierzyć, że nigdy nie miałeś do czynienia z drewnem.- Wierz, panie, w co tylko chcesz, i idzmy dalej.W warsztacie było wiele rodzajów siekier, pił, noży i dłut.Ognik dobierał jeprawie bez wahania.Rękę miał pewną, a ruchy dokładne.Osłupiały stolarz pokazał młodemu człowiekowi, w jaki sposób właściwieprzycięte deski łączy się w jaskółczy ogon wzmocniony za pomocą kołków iklamer [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki