[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7łe podobne upojenie istnieje, kiedy się kocha, wiedzia-łem: wiedziałem, co to jest aureola, którą promieniuje ukochana.Ale żeby można wzniecaćtakie bicie serca, wywoływać podobne wizje jedynie swą pięknością, kwiatami i cętkowanąskórą dzikiego zwierzęcia, pewnymi ruchami, pewnym sposobem kręcenia się w kółko wy-uczonym od jakiegoś pajaca, linią pięknego ramienia; i to bez słowa, bez myśli, nie raczączdradzić, że się wie o tym! Czymże był tedy chaos, jeśli to jest dzieło siedmiu dni?Ale to, co odczuwałem, to nie była miłość; nie mogę nazwać tego inaczej jak pragnieniem,w tym znaczeniu, jakby mi się chciało pić.Pierwszy raz w życiu czułem, jak w mej istociedrga struna obca memu sercu.Na widok tego pięknego zwierzęcia zaryczało drugie zwierzę wmych trzewiach.Czułem, że nie powiedziałbym tej kobiecie, że ją kocham ani że mi się po-doba, ani nawet że jest ładna; nie było na mych ustach nic prócz ochoty ucałowania jej ust,powiedzenia jej: Opleć mnie tymi leniwymi ramionami, oprzyj o mnie tę pochyloną głowę,przylgnij do mych ust tym słodkim uśmiechem. Moje ciało kochało jej ciało, byłem odurzo-ny jej pięknością jak winem.Desgenais, przechodząc, spytał, co mi jest. Kto jest ta kobieta? - rzekłem.Odparł: Coza kobieta? o kim mówisz? 53 Wziąłem go pod ramię i zawiodłem do sali.Włoszka dostrzegła nas z daleka.Uśmiechnęłasię, uczyniłem krok wstecz. A, a - rzekł Desgenais - tańczyłeś z Marco? - Któż to jest ta Marco? - spytałem.- Ot, ta szelmeczka, która tam się śmieje; podoba ci się?- Nie - odparłem - przetańczyłem z nią walca i chciałem znać jej imię; zresztą nie widzęw niej nic osobliwego.Mówiłem tak przez wstyd, ale ledwie Desgenais odszedł, pobiegłem za nim. Bardzoś nagły! - rzekł śmiejąc się.- Marco to nie jest zwyczajna dziewczyna; żyje z nią,prawie po małżeńsku, pan de***, ambasador mediolański.Jeden z jego przyjaciół przypro-wadził ją do mnie.Ale - dodał - licz na mnie: pomówię z nią; nie damy ci zginąć, chyba żenie będzie innej rady.Może się da uzyskać, aby została na wieczerzy. Z tym odszedł.Nie umiałbym wyrazić niepokoju, jaki uczułem widząc, iż zbliża się doniej, ale nie mogłem dotrzeć do nich, zginęli w tłumie. Więc to prawda? - mówiłem sobie - do tegom doszedł? Jak to! W jednej chwili? O Boże!czyżby to była istota, którą mam pokochać? Ale ostatecznie - myślałem - to tylko zmysły;serce nie ma w tym żadnego udziału.W ten sposób siliłem się uspokoić.W chwilę pózniej Desgenais uderzył mnie po ramieniu.- Zaraz będzie wieczerza - rzekł - poprowadzisz Marco; wie, że ci się podoba, i tak jużułożone.- Słuchaj - rzekłem - nie wiem, co się ze mną dzieje.Mam uczucie, że jestem Wulkanemkuternogą, który z zadymioną brodą, w kuzni swej okrywa Wenus pocałunkami.Wpija osza-lałe oczy w jędrną skórę swej ofiary.Skupia się w widoku tej kobiety, swego jedynego skar-bu; sili się na śmiech radości, udaje, że drży ze szczęścia, równocześnie zaś pamięta o ojcuJowiszu siedzącym na wysokości niebios.Desgenais popatrzył na mnie bez słowa; ujął mnie za ramię i pociągnął z sobą. Zmęczonyjestem - rzekł - smutny jestem; ten zgiełk mnie zabija.Chodzmy wieczerzać, to nas skrzepi. Kolacja była wspaniała, ale ja się tylko przyglądałem.Nie mogłem tknąć niczego, wargimiałem jak zastygłe. Co panu? - pytała Marco.Ale ja siedziałem jak posąg i przyglądałemsię jej od stóp do głów w niemym zdumieniu.Zaczęła się śmiać.Desgenais, który przyglądał się nam z daleka, śmiał się także.Stał przednią wielki kryształowy puchar, który odbijał tysiącem lśniących szybek blask świeczników imienił się jak pryzmat siedmiu kolorami tęczy.Wyciągnęła niedbale rękę i napełniła pucharpo brzegi złocistym cypryjskim winem, tym słodkim winem Wschodu, które zdało mi się takgorzkie na opustoszałym wybrzeżu na Lido.- Masz - rzekła podając - per voi, bambino mio.Niedobre? - rzekła.- Nie - odparłem.- Czy głowa boli?- Nie.- Zmęczony?- Nie.- Ach! zatem miłość?Gdy tak mówiła w swoim narzeczu, oczy jej spoważniały.Wiedziałem, że jest z Neapolu iże kiedy mówi o miłości, mimo woli Włochy tętnią w jej sercu.Szaleństwo rosło.Trunek uderzał do głowy, trącono się kieliszkami; już na najbledsze licawystępowała ta lekka purpura, jaką wino barwi twarze, jakby broniąc przystępu rumieńcomwstydu; zmieszany gwar, podobny przypływowi morza, szemrał niby falą; tu i ówdzie spoj-rzenia iskrzyły się, po czym nagle martwiały i zapadły w tępotę: jakiś wiatr popychał wszyst-kie te mętne pijaństwa ku sobie.Kobieta zaś podniosła się niby na spokojnym jeszcze morzupierwsza fala, która czuje burzę i wzdyma się, by ją oznajmić; ręką nakazała milczenie, wy-54 próżniła duszkiem szklankę: od szybkiego ruchu rozplotły się jej włosy; złocisty płaszczspłynął na ramiona; otworzyła usta, aby zaintonować bachancką piosenkę, oczy miała wpół-przymknięte.Oddychała z wysiłkiem; parę razy chrapliwy dzwięk wyszedł z jej zdławionejpiersi; śmiertelna bladość okryła ją nagle, opadła z powrotem na krzesło.Wówczas rozpoczął się zgiełk, który aż do końca wieczerzy - godzinę przeszło - nie ustałani na chwilę.Niepodobna było nic rozróżnić: śmiechów, śpiewu ani nawet krzyków.- Cóż ty na to? - spytał Desgenais.- Nic - odparłem - zatykam uszy i patrzę.Wśród tej bachanalii piękna Marco siedziała niema, nie pijąc, wsparta spokojnie na obna-żonym ramieniu, pogrążona w leniwej zadumie.Nie wydawała się zdziwiona ani wzruszona. Nie chce iść pani w nasze ślady? - spytałem - ofiarowałaś mi przed chwilą cypryjskiegowina, czy nie chcesz i sama skosztować? Mówiąc to, napełniłem po brzeg duży kielich; pod-niosła go wolno, wypiła duszkiem, następnie postawiła na stole i znowu stała się jakby nie-obecna.Im bardziej przyglądałem się tej Marco, tym bardziej zdała mi się dziwna: nic nie bawiłojej, ale nic też nie nudziło.Równie trudno zdawało się pogniewać ją, co zrobić jej przyjem-ność; robiła to, o co się ją prosiło, ale nic z własnego popędu.Wyobraziłem sobie ducha wie-kuistego spoczynku i myślałem, że gdyby ów blady posąg nabrał somnambulicznej zdolnościruchu, byłby podobny do Marco. Czy jesteś dobra, czy zła? - mówiłem - smutna czy wesoła? Czy kocha cię kto? Czychcesz, aby cię kochano? Czy lubisz pieniądze, rozkosz, mów?, konie, wieś, bale? Czym ży-jesz? O czym marzysz? I na wszystkie te pytania ten sam uśmiech, uśmiech bez radości i bezsmutku, który mówił: Cóż mi to?. - i nic więcej.Zbliżyłem usta do jej ust; dała mi pocałunek roztargniony i niedbały jak ona sama, następ-nie podniosła chusteczkę do ust
[ Pobierz całość w formacie PDF ]