[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.AlbowiemSłowianie starogardzcy i meklemburscy, pozostawienisami sobie na skutek nieobecności książąt, złamali pokójw ziemi Duńczyków.Drżała więc nasza ziemia przedgniewem króla duńskiego.Atoli biskup nasz Gerold, takosobiście, jak i przez posłów, starał się załagodzić gniewkrólewski, zyskując na czasie przez odwlekanie odwetu ażdo przybycia księcia i innych możnych.Po powrocie więc księcia i hrabiego wyznaczono1073W oryg.: Crimme (crunine, crumne).Chodzi o twierdząpołożoną pomiędzy Mediolanem, Brescią i Kremoną.Wojska saskiestanęły pod Cremą 20 VII 1159.1074Por.I Ks.Machabejska 11, 20.107526 I 1160.1076Właściwie nie do Anglii, lecz do Normandii, gdzie wówczasprzebywał król angielski Henryk II.Rainald to arcybp Kolonii (1159- 1167) i kanclerz Fryderyka I Rainald von Dassel. zjazd krajowy wszystkich mieszkańców prowincjigranicznych, tak Niemców, jak Słowian, w miejscowości,która nazywa się Barf�rde 1077.Również król DuńczykówWaldemar przybył aż do Artlenburga, by poskarżyć sięksięciu na wszystkie klęski, jakie mu sprawili Słowianie,dopuszczając się przekroczenia publicznego zakazu.Słowianie zaś bali się stawić przed księciem, będącświadomi swej winy.Dlatego książę uznał ich za banitów inakazał wszystkim swoim [ludziom], by w czasie żniwbyli gotowi do wyprawy.Wtenczas Niklot widząc, żeksiążę żywi wrogie wobec niego zamiary, postanowiłuprzedzić go przez wypad do Lubeki; posłał więc tamsynów swoich, by przygotować zasadzkę.W tym zaśczasie mieszkał w Lubece pewien czcigodny kapłan imie-niem Atelo.Jego dom stał w pobliżu mostu, któryprzechodzi przez rzekę Wochnicę ku południowi.Tenprzypadkiem kazał wykopać bardzo długi rów, byskierować tędy potok, który płynął zbyt daleko.Przygotowująca zasadzkę grupa Słowian spiesząc się, byopanować most, trafiła na przeszkodę w postaci rowu ipobłądziła szukając przejścia.Gdy to ujrzeli domownicywspomnianego kapłana, zaczęli wołać donośnym głosem,a przestraszony kapłan zabiegł im mężnie drogę zprzeciwnej strony.Wojsko zaś było na środku mostu iprawie już zbliżało się do bramy, lecz kapłan, zesłanybłyskawicznie przez Boga, podniósł most przy pomocyłańcucha i w ten sposób zapobiegł przygotowanemuukradkiem niebezpieczeństwu.Gdy o tym dowiedział sięksiążę, postawił tam straż wojskową.1077Koniec lipca (?) 1160.Barf�rde 10 km od Artlenburga, napłd.brzegu Aaby. 88.ZMIER NIKLOTAPotem najechał książę Henryk ziemią słowiańską z silnąarmią i spustoszył ją ogniem i mieczem1078.Gdy Niklotwidział potęgę księcia, podpalił wszystkie swoje grody,mianowicie Iłów1079, Mechlin, Skwierzyn i Dubin,zapobiegając z góry niebezpieczeństwu oblężenia.Jedenjedyny gród sobie zatrzymał, mianowicie Orle, położonynad rzeką Warnawą w pobliżu ziemi Chyżan 1080.Stamtądrobili codziennie wypady i szpiegowali wojsko księcia izabijali z zasadzek nieostrożnie włóczących się.Pewnegowięc dnia, kiedy wojsko przebywało w pobliżu Mechlina,synowie Niklota, Przybysław i Wercisław, urządziliwypad, aby wyrządzić szkody, i zabili niektórych spośródtych, którzy wyszli z obozów w celu zaopatrzenia się wzboże.Dzielniejsi z wojska rzucili się za nimi w pościg iujęli wielu z nich, a książę kazał ich powiesić.Synowie zaśNiklota, straciwszy konie i najdzielniejszych ludzi,przybyli do ojca.Rzekł on do nich: Zaprawdę, sądziłem,że wykarmiłem mężów; ale oni bardziej [są] skorzy doucieczki niż kobiety.Wyjdę więc ja sam i stwierdzę, czynie zdołam dokonać większych rzeczy".I wyszedł zoddziałem doborowych, i urządził zasadzkę w kryjówkachw pobliżu wojska.Wtedy wyszli chłopcy z obozu, abyzdobyć paszę, i znalezli się w pobliżu zasadzek.Następnieprzybyli rycerze przemieszani ze sługami w liczbie okołosześćdziesięciu, wszyscy odziani w pancerze ukryte pododzieżą.Nie dostrzegł tego1078Jesień 1160.107915 km na płn.-wsch.od Wyszomierza (Wismaru).1080Zob.przyp.632. Niklot, wpadł między nich na bardzo szybkim koniu,chcąc któregoś przebić.Jednakże włócznia dotarła dopancerza i odskoczyła po daremnym ciosie.Gdy wtedyNiklot chciał powrócić do swoich, został nagle otoczony izabity, nie doczekawszy się pomocy z niczyjej strony 1081.Rozpoznano jego głowę i zaniesiono do obozu; wieluzdumiewało się, że tak wielki mąż za wolą Bożą padł samjeden spośród wszystkich swoich.Wtedy synowie jego,dowiedziawszy się o śmierci ojca, podpalili Orle i zaszylisię w lasach, rodziny zaś swoje przenieśli na okręty.Książę więc spustoszył cały kraj i zaczął budowaćSkwierzyn i obwarowywać gród.I postawił tam na czeleniejakiego Guncelina, męża szlachetnego pochodzenia iwojowniczego 1082, wraz z załogą.Potem synowie Niklotapowrócili do łaski książęcej.I dał im książę Orle wraz zcałą ziemią.Następnie rozdał ziemię Obodrytów wewładanie między swoich rycerzy.I osadził w grodzie1083Cuscin pewnego Ludolfa, wójta z Brunszwlku.W1084Malechowie pozostawił Ludolfa z Peine , Skwierzyn iIłów poruczył Guncelinowi.Mechlin zaś dał jakiemuśszlachetnemu ze Schathen, Henrykowi1085, który także zFlandrii1081Sierpień 1160.Podobnie opisuje okoliczności śmierci NiklotaSaxo Grammatyk XIV 25, 8 (ed.J.O l r i k, H.R a e d e r,Kopenhaga 1931, s.428).1082Guncelin z Hagen hrabia Skwierzyna 1158-1185, przedtemministeriał Henryka Lwa, pochodzący z Brunszwickiego, protoplastahrabiów skwierzyńskich.1083Quetzin (?), por.przyp.248.1084Obaj Ludolfowie byli ministeriałami występującymi wdokumentach w latach 1162-1168.1085Hrabia Henryk von Schathen, poświadczony w 1163 (Stoob). przyprowadził moc ludzi i osadził w samym Mechlinieoraz w całym okręgu miasta.A biskupem ziemiObodrytów ustanowił księdza Bernona, który po śmierciEmmeharda stanął na czele kościoła meklemburskiego 1086.Własną bowiem nazwą Magnopolis jest Meklemburg.Izapisał na uposażenie kościoła meklemburskiego trzystałanów, jak to było dawniej z kościołami raciborskim istarogardzkim1087.Na prośbę skierowaną do cesarzaotrzymał od niego władzę ustanawiania biskupstw,nadawania ich i zatwierdzania w całej ziemi Słowian,którą albo on sam, albo przodkowie jego podbili swoimpuklerzem lub osiągnęli prawem wojennym.Dlategowezwał biskupa starogardzkiego Gerolda, biskupa racibor-skiego Ewermoda i biskupa meklemburskiego Bernona, byprzyjęli od niego swoje godności i związali się z nim przezzłożenie hołdu, jak to jest w zwyczaju wobec cesarza.Chociaż oni uznali ten wymóg za bardzo uciążliwy,wszakże ustąpili dla tego, który się poniżył dla nas 1088, jaki z tej przyczyny, by nowiutki kościół nie poniósł przezodmowę straty.Nadał im książę przywileje na ich1089posiadłości, dochody i sądownictwo.I polecił książęSłowianom, którzy1086Bp Emmehard (por.c.69) zm.1155.Berno, dotąd mnich wAmelunxborn W Brunszwickiem, został mianowany bpemmeklemburskim przez Henryka Lwa w nieznanym bliżej czasie, wkażdym razie przed 1160, i rządził diecezją do 1191 (1192).Zob.F
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
