[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lubił towarzystwo.Teraz jednakże - co najmniej od późnej wiosny - dzielił swój pokój z Joserlinem.Był z tego zadowolony.Jos to już niemal dorosły.Mekeal powitał jego przeprowadzkę z wielkim podnieceniem, cieszył się jego towarzystwem i był bardzo dumny z tego, że Jos traktuje go jak równego sobie.Jos rozmawiał z nim i choć mówił niewiele, kiedy się odzywał, warto było go posłuchać.Dziś wieczorem jednak Joserlin powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia - tak przynajmniej myślał Mekeal.Dlatego poczuł się troszkę zaskoczony, gdy zaraz po zgaszeniu świec, usłyszał mącący ciszę głos Josa.- Mekealu, dlaczego wy, młodzi, jesteście tacy niedobrzy dla swojego brata?Mekeal nie musiał pytać, o którego brata chodzi, było to dość jasne.Ale.“niedobrzy dla niego”? Jak można było być dobrym dla kogoś, kto myśli tylko o sobie?- Bo to jest.wstrętny typ - odparł Mekeal oburzony.- To mięczak, dzieciak, tchórz, a jedyną rzeczą, która go obchodzi, jest jego własna osoba! Jest zupełnie taki sam jak matka.To ona zrobiła z niego swojego pupilka i nieroba.- Ach tak.naprawdę? A co sprawia, że jesteś tak pewny tego “nieroba”?- Ojciec tak mówi, i Jervis.- Bo Vanyel nie pozwala się Jervisowi stłuc na kwaśne jabłko - parsknął z obrzydzeniem Joserlin.- Nie powiem, żebym go za to winił.Gdybym był zbudowany tak jak on i miał na karku takiego Jervisa, to sam na pewno znalazłbym jakąś kryjówkę.Uciekłbym do Przystani, nie dając Jervisowi okazji do przetrącenia mi gnatów.Mekeal, wstrząśnięty, otworzył usta w zdumieniu i przewrócił się w łóżku, kierując twarz w stronę ciemnej, zwalistej sylwetki Joserlina.- Ale.ale.Jervis jest fechtmistrzem! - Jest pokracznym prostakiem - uciął kategorycznie Jos.- Zapominasz Mekealu, że wychowywał mnie lord Kedrik i ćwiczyłem pod okiem prawdziwego fechtmistrza, mistrza Orsera, a on jest bardzo dobry.Jervis byłby zwykłym wojem, gdyby nie to, że jest starym przyjacielem twojego ojca.Nie zasługuje na to, aby być fechtmistrzem.O nieba, Mekealu, on się rzuca na najsłabszych z was, jak gdybyście byli w jego wieku, mieli jego posturę i jego doświadczenie! Nigdy nie zatrzymuje swych ciosów, nie kwapi się pokazać wam, jak je przyjmować, musicie sami do tego dochodzić.W dodatku zna tylko jeden styl - Świętą Księgę! - Ale.- Mówię ci, żaden z niego wielki mistrz.Na mój rozum, on wcale nie jest mistrzem.Będąc na miejscu Vanyela, prędzej bym się otruł, niźli pozwolił temu łobuzowi znów się do mnie dobrać! Słyszałem, co się stało na wiosnę, jak zaatakował Vanyela, sześć razy powalił go z nóg i pogruchotał ramię.- Ale on oszukiwał! - zaprotestował Mekeal.- Nieprawda.Radevel mówił mi, co wydarzyło się w rzeczywistości, zanim jeszcze ten zabijaka zdołał was wszystkich przekonać, że nie widzieliście, jak masakrował Vanyela, bo ten go przechytrzył.Nie było to nic innego jak zwykłe znęcanie się nad słabszym.Gdyby mój poprzedni fechtmistrz potraktował w ten sposób któregoś ze swych uczniów, to lord Kedrik osobiście zrzuciłby go z samego szczytu wieży!Mekeal nie dowierzał własnym uszom.- Ależ.- protestował.- Ależ ojciec.- Twój ojciec jest przeklętym tchórzem - uciął Joserlin.- I nie będę cię przepraszał za to, że tak powiedziałem.Jest kompletnym głupcem, trzymając Jervisa jako fechtmistrza i skończonym durniem, traktując małego Vanyela w ten sposób.Za każdym razem, kiedy na niego napada, sam prosi się o nauczkę.Nikt inny, tylko on sam jest winien zachowania Vanyela, bo ten robi wszystko, żeby mu dokuczyć.Zapamiętaj moje słowa.Widziałem już coś takiego, tyle że tam sytuacja była odwrotna.Działo się to w sąsiedztwie miejsca, gdzie mieszkałem będąc w twoim wieku, u starej lady Cedrys, w Zamku Dzikiej Róży.Stara lady Cedrys była uczona i nic innego nie sprawiało jej przyjemności, tylko widok jej najstarszego syna tkwiącego dzień i noc z nosem w książkach.Ale ten najstarszy syn był podobny do ciebie, zwariowany na punkcie Gwardii.Im bardziej Cedrys przymuszała go do ślęczenia nad książkami, tym częściej Liaven przychodził do naszego fechtmistrza, aż pewnego dnia uciekł i zaciągnął się do zwykłego oddziału najemników.Jego matka nie zobaczyła go już nigdy więcej.- Ależ.Jos.widziałeś, jak Vanyel patrzy na nas z góry.Jak gdyby był Królem Bogów albo kimś w tym rodzaju.Ciągle zadziera nosa.- Aha - odparł Joserlin.- Nie przeczę.Ale częściowo jest to wina lady Tressy, która go tak rozpieścił Vanyel jest małą arogancką glistą i z pewnością uważa się za najpiękniejszego chłopca w całym zaniku.Nie pozwala nikomu o tym zapominać.Nie mogę jednakże powstrzymać się od myśli o tym, jak dalece to całe zadzieranie nosa spowodowane jest waszymi wysiłkami, aby zmieszać go z błotem.Co ty na to?Mekeal nie potrafił nic odpowiedzieć.Mógłbym uciec - pomyślał Vanyel.Był już wręcz oszołomiony zmęczeniem, sen jednak wciąż nie przychodził.Sądzę, że mógłbym uciec.Zagryzł wargi aż do krwi.Co mógłbym ze sobą zrobić, gdybym uciekł? Poszedłbym do świątyni? O bogowie, nie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]