Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Niemądre to słowa stwierdził Mablung, chociaż w głębi serca współczułTurinowi. Nie idz na włóczęgę, jak przyjaciel proszę cię, byś wrócił ze mną.Sąprzecież świadkowie.Gdy Król dowie się prawdy, będziesz mógł liczyć na jego wy-baczenie.Turin jednak dość już miał pałacu elfów, ponadto obawiał się uwięzienia. Odmawiam twej prośbie.Nie chcę szukać łaski u Króla.Wyruszam tam,gdzie jego wyrok mnie nie dosięgnie, a ty masz tylko dwie możliwości: albo po-zwolisz mi odejść, albo mnie zabijesz, jeśli tak nakazuje ci twoje prawo.Za małowas, by wziąć mnie żywcem.Poznawszy po wyrazie oczu, że prawdę mówi, przepuścili go, a Mablung stwier-dził: Dość jednej śmierci. Nie pragnąłem jej, ale daleko mi do żałoby powiedział Turin. Mandososądzi go sprawiedliwie, a jeśli wróci jeszcze kiedyś do krain żywych, niech mą-drzej się sprawia.%7łegnajcie! Odejdz wolno, skoro takie twoje życzenie! zakrzyknął Mablung. Alenie wróżę tej wędrówce nic dobrego.Cień zalega w twoim sercu, ale gdy znów sięspotkamy, może mrok nie będzie tak gęsty.Na to Turin już nie odpowiedział, tylko ruszył szybko przed siebie i nikt niewiedział, dokąd.Powiadają, że kiedy nie powrócił Turin na północne pogranicze Doriathu i żad-ne wieści o nim nie nadeszły, Beleg sam przybył do Menegrothu i z ciężkim ser-cem wysłuchał opowieści o czynach i ucieczce młodzieńca.Krótko potem zjawi-li się w pałacu �ingol z Melianą, jako że lato dobiegało końca, a gdy Królowi zre-lacjonowano wszystko, ten zasiadł na tronie w wielkiej sali Menegrothu, a wokółniego zebrali się możni i doradcy.Gdy przekazano już ostatnie przed rozstaniem słowa Turina, �ingol westchnąłi powiedział: Niestety! Cień zdołał wemknąć się do mego królestwa.Miałem Searosa zamądrego i prawego.Gdyby żył, poczułby mój gniew na sobie, złe były bowiem jegoszyderstwa i on ponosi winę za wydarzenia w sali pałacu.Dotąd wybaczam Turi-nowi.Ale zhańbienie Searosa i zagonienie go na śmierć nie przystają do uprzed-niej obrazy.Są dowodem pychy i wyniosłości. �ingol umilkł na dłuższą chwi-lę, po czym przemówił ze smutkiem: Oto jest niewdzięczność syna przybrane-79go, oto człowiek, dumny ponad stan.Jak mogę przygarnąć kogoś, kto pogardziłi mną, i moimi prawami, jak mam wybaczyć temu, kto nie czuje skruchy? Wypę-dzam więc z Doriathu Turina, syna Hurina.Jeśli spróbuje tu wrócić, zostanie do-prowadzony przed królewskie oblicze na sąd, a dopóki nie padnie u mych stópi nie poprosi o wybaczenie, nie uznam go ponownie swoim synem.Jeśli ktokol-wiek z obecnych uważa ten wyrok za niesprawiedliwy, niech przemówi.Cisza zapadła na sali, a �ingol unosił już dłoń, by zatwierdzić wyrok, gdy Be-leg wbiegł na środek. Panie! krzyknął. Czy mogę zabrać głos? Spózniłeś się powiedział �ingol. Czy nie zostałeś wezwany wraz z in-nymi? Tak, panie odparł Beleg. Szukałem jednak kogoś i przyprowadziłemświadka, który winien zostać wysłuchany, zanim decyzja stanie się nieodwracal-na. Przemawiali już wszyscy, którzy chcieli stwierdził Król. Co jeszczemożna dodać do tego, co usłyszeliśmy? Sam to osądzisz.Nie odmawiaj mi, jeśli zasłużyłem sobie czymkolwiek na tęłaskę. Dobrze zgodził się �ingol.Wówczas Beleg wyszedł na chwilę i przy-prowadził za rękę Nellas, która mieszkała w lasach i nigdy nie odwiedzała Mene-grothu, lękała się bowiem wielkiej sali z kolumnami i kamiennego sklepienia, jaki licznych wpatrzonych w nią oczu.Gdy �ingol nakazał jej mówić, zaczęła: Panie, siedziałam na drzewie. i tu się zająknęła, speszona widokiem Kró-la i nie mogła głosu dobyć z siebie. Inni też tak siadują stwierdził Król z uśmiechem ale nie odczuwają po-trzeby, by opowiadać o tym monarchom. Owszem odezwała się Nellas, zebrawszy się na odwagę. Nawet Luthien!I o niej właśnie myślałam tego ranka, i o człowieku Berenie.Tym razem �ingol nic nie powiedział i uśmiech zniknął z jego warg, gdy cze-kał na ciąg dalszy słów Nellas. Bo Turin przypomina mi Berena dodała. Słyszałam, że są podobni,a gdy ktoś przyjrzy się bliżej, to widać ich pokrewieństwo. Możliwe powiedział �ingol, tracąc cierpliwość. Ale Turin, syn Hurina,porzucił nas z pogardą i nie ujrzysz go więcej, by oceniać podobieństwo do krew-nych.Pora, bym ogłosił wyrok. Panie, Królu! krzyknęła. Miej dla mnie zrozumienie i wysłuchaj naj-pierw.Siedziałam na drzewie, by spojrzeć jeszcze na Turina, gdy będzie odcho-dził, a ujrzałam Searosa.Wybiegł z lasu z tarczą i mieczem, po czym bez ostrzeże-80nia rzucił się na Turina.Pomruk przeszedł po sali, a Król uniósł dłoń ze słowami: Przynosisz wiadomość bardziej doniosłą, niżby można było oczekiwać.Baczteraz pilnie na swoje słowa, przed sądem bowiem przemawiasz. Tak też Beleg mi powiedział i tylko dlatego odważyłam się przybyć tutaj, bynie skrzywdzono Turina niesprawiedliwym wyrokiem.Mężny on jest, ale i miło-sierny.Walczyli obaj, panie, aż Turin wytrącił Searosowi tarczę i miecz, lecz nie za-bił podstępnego napastnika.Tak i nie wierzę, by potem pragnął jego śmierci.JeśliSearos zhańbiony został, to słusznie sobie na tę hańbę zasłużył. Osąd zostaw mnie rzekł �ingol. Ale twoje słowa nie pozostaną bezwpływu na wyrok. Potem wypytał Nellas dokładniej, na końcu zaś zwrócił siędo Mablunga: Dziwne mi się zdaje, że Turin nic wam o tym nie wspomniał. W rzeczy samej odparł Mablung. Ale gdyby to uczynił, innymi słowybym go pożegnał. Inny też będzie mój wyrok.Słuchajcie! Tak winę jego rozpoznawszy, wyba-czam Turinowi, uznając że został skrzywdzony i sprowokowany.A skoro to istot-nie jeden z moich doradców zle go potraktował, nie będę oczekiwał od Turinaprzeprosin, ale wyślę po niego, gdziekolwiek jest, i wezwę do godnego powrotu doMenegrothu.Po skończonej rozprawie Nellas załkała nagle: Ale gdzie go teraz szukać? Opuścił nasz kraj, a świat jest tak wielki. Nie ustaniemy w wysiłkach powiedział �ingol i wstał, a Beleg wyprowa-dził Nellas z pałacu. Nie płacz odezwał się do dziewczyny bo jeśli tylko Turin żyje i wędru-je gdzieś poza granicami, to odnajdę go, nawet jeśli starania innych okażą się bez-skuteczne.Następnego dnia Beleg stawił się przed �ingolem i Melianą, a Król spytał: Doradz mi, Belegu, ciężko mi bowiem na sercu.Uznałem Turina za synai tak pozostanie, chyba że Hurin powróci z mroku cienia, by upomnieć się o swo-je.Nie chcę, by powiadano, że niesprawiedliwie wypędziłem Turina na pustkowia.Umiłowałem go i chętnie ujrzałbym z powrotem. Będę szukał Turina tak długo, aż go znajdę odparł Beleg. I jeśli tylkozdołam, przywiodę do Menegrothu.I ja miłuję tego młodzieńca.Potem odszedł.Przemierzył cały Beleriand, daremnie nasłuchując wieści o Tu-rinie, aż minęła zima, a po niej i wiosna.Turin pośród banitówOpowieść wraca teraz do Turina, który sam uznał się za banitę i przekonany, żeKról zarządzi za nim pościg, nie wrócił na północ, do Belega, ale ruszył na zachódi wymknął się nie zauważony ze Strzeżonego Królestwa, docierając do lesiste-go południa Teiglinu.Przed Nirnaeth było tam wiele z rzadka rozrzuconych go-spodarstw ludzi w większości pochodzących z ludu Halethy, nie mieli oni jednakwładcy i trudnili się głównie polowaniem i uprawą roli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki